جایگاه قرآن و باورهای کلامی در فقه الحدیث

حدیث در دین مبین اسلام دارای جایگاه والایی است و نقش مهمی در ارایه مفاهیم دین دارد. بسیاری از آموزه های دین اسلام از احادیث و روایات گرفته شده است تا آنجا که می توان ادعا کرد روایات در ردیف دوم از منابع دین پس از قرآن است. عدم درک مقصود و فهم ناقص از روایات در حکم نبود آنهاست. پیامبر و اهل بیت مطهر ایشان بر فهم درست از روایات تاکید داشته و این خود ضرورت علم فقه الحدیث را روشن می سازد چه آنکه فهم و تفسیر نادرست فرمایشات معصومین در طول تاریخ منجر به پیدایش فرقه ها و نحله های منحرف شده است.از این رو اندیشه وران و حدیث پژوهان مسلمان از همان آغاز صدور حدیث، دغدغه مهمی در کشف و شناسایی مراد و مقصود معصوم داشته اند. درک صحیح و معتبر از روایات نیازمند منابع معتبری است که بی توجهی به آنها سبب عدم فهم و یا برداشت اشتباه از احادیث خواهد شد. محدثان و علما در طول تاریخ همواره از قرآن به عنوان اصلی ترین منبع دین شناسی و باورهای کلامی با عناوینی چون مسلمات دینی و مذهبی و ضروریات مذهب در فهم و درک روایات بهره برده اند.نتیجه این پژوهش حاکی از آن است  که با استفاده از قرآن می توان بسیاری از روایات نادرست ،مرجحات احادیث و احتمالات موجود در معانی احادیث را تشخیص داد و با استناد به باورهای کلامی به وجه دیگری از معانی روایات دست یافت.