اثر 6 هفته تمرین تناوبی شدید و تعلیق پاهای عقبی روی تغییرات درGFAP و O4 سلول های بنیادی گلیالی مغز موش های صحرایی نر سالم

پیوند سلول های بنیادی عصبی یکی از راهبردهای موثر برای ترمیم ضایعات عصبی محسوب می شود. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر تمرین تناوبی شدید تحت شرایط تعلیق اندام تحتانی روی تغییرات درGFAP  و O4 سلول های بنیادی گلیالی مغز موش های صحرایی نر سالم بود.

تعداد 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن: 71/5±25/189گرم و سن: 4/0±6 هفته به چهار گروه مساوی: 1) استراحت تحت شرایط جاذبه طبیعی، 2) استراحت تحت شرایط تعلیق پاهای عقب، 3) تمرین تناوبی شدید تحت شرایط جاذبه طبیعی، 4) و تمرین تناوبی شدید+تعلیق پاهای عقب تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل تمرین به مدت شش هفته و هر هفته پنج جلسه، تمرین تناوبی روی نوارگردان بود. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی نمونه گیری انجام شد. داده ها با بررسی توزیع طبیعی داده ها و آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تعقیبی بونفرونی تحلیل شدند.

نتایج نشان دادند که در متغیرهای GFAPو O4 به ترتیب (19%- و 61-%) در گروه  تمرین تناوبی+ تعلیق پاهای عقبی نسبت به گروه کنترل کاهش، و به ترتیب در گروه تعلیق پاهای عقب (147% و 284%) افزایش نشان داد. همچنین درکلیه متغیرهای اندازه گیری شده اختلاف معنی داری بین گروه ها مشاهده شد (05/0 ≤p).

به نظر می رسد تمرین تناوبی شدید تحت تعلیق پاهای عقبی قادر به جلوگیری از آسیب سلول های سیستم عصبی است و سلول های بنیادی عصبی را به سمت تولید نرون، آستروسیت و الیگودندروسیت ها سوق می دهد. احتمالا این شیوه تمرینی می تواند نقش مهمی در بهبود وضعیت های بالینی بیماران دارای ضایعات عصبی داشته باشد.