تاثیر یک دوره تمرینات تناوبی هوازی با حجم کم و با شدت بالا بر پاسخ شاخص های ساختاری و عملکردی قلب در بیماران مبتلا به انفاکتورس میوکارد

انفاکتورس میوکارد از مهم ترین کاردیوپاتی های ایسکمی به شمار می رود. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی هوازی با حجم کم و با شدت بالا بر پاسخ شاخص های ساختاری و عملکردی قلب در بیماران مبتلا به انفاکتورس میوکارد بود.

در این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش-پس آزمون، 20 بیمارمرد مبتلا به انفاکتورس میوکارد (بدون سابقه تمرینی منظم) به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (10نفر) و گروه تمرین (10 نفر) داوطلب شرکت در پژوهش شدند. افراد در گروه تمرینی 3 روز در هفته به مدت20 دقیقه (یک جلسه بر روی تردمیل و جلسه دیگر بر روی دوچرخه ورزشی) برای 12 هفته برنامه تمرینی را انجام دادند.شاخص های ساختاری و عملکردی قلب با استفاده از دستگاه اکوکاردیوگرافی در شرایط پایه و پس از 12 هفته تمرین اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون  تی زوجی و تی مستقل تجزیه و تحلیل شد.

قطر و حجم پایان دیاستولی، کسر تزریقی و حجم ضربه ای بطن چپ و اوج اکسیژن مصرفی گروه تمرینی در مقایسه با شرایط پایه و در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری یافت (05/0<p) و ضربان قلب استراحت، فشارخون سیستولی و دیاستولی کاهش معناداری را نشان داد (05/0<p). اما تغییر معناداری در ضخامت دیواره خلفی پایان دیاستول بطن چپ مشاهده نشد.

نتایج نشان داد تمرین تناوبی هوازی با حجم کم و با شدت بالا، ساختار و عملکرد بطن چپ را بهبود می بخشد، اما به نظر می رسد برای دستیابی به تغییرات ساختاری بارزتری در بطن چپ بیماران مبتلا به MI به حجم تمرینی بیشتری نیاز است.