مقایسه اثربخشی زوج درمانی رفتاری تلفیقی و هیجان مدار بر سلامت (مولفه خودکارآمدی ناباروری) زوجین نابارور

این پژوهش با هدف بررسی مقایسه اثربخشی زوج درمانی رفتاری تلفیقی و زوج درمانی هیجان مدار بر سلامت (مولفه خودکارآمدی ناباروری) زوجین نابارور در شهر اهواز در چارچوب یک طرح آزمایش تک موردی با طرح خط پایه چندگانه انجام گرفته است.

جامعه آماری پژوهش را تمام زوجین نابارور مراجعه کننده به مراکز ناباروری اهواز در سال 1398 به تعداد 498 خانواده تشکیل دادند که با روش نمونه گیری غیرتصادفی هدف مند، 6 زوج انتخاب و در دو گروه (3 زوج تحت زوج درمانی رفتاری تلفیقی و 3 زوج تحت زوج درمانی هیجان مدار) به صورت تصادفی ساده جایگزین شدند. آزمودنی ها پرسش نامه خودکارآمدی ناباروری (کوسینیو، 2006) را تکمیل کردند. زوجین نابارور در گروه آزمایش تحت مداخله زوج درمانی رفتاری تلفیقی جاکوبسن و کریستینسن (1998) در 12 جلسه 120 دقیقه ای در 5 هفته و زوج درمانی هیجان مدار گرینبرگر و جانسون (1988) در 10 جلسه 90 دقیقه ای در 4 هفته قرار گرفتند. سپس، اثربخشی درمان ها با استفاده از مشاهده و تکرار پرسش نامه های خودکارآمدی ناباروری انجام گرفت. داده های پژوهش با روش تحلیل نمودار، شاخص تغییر پایا (RCI) و معناداری با استفاده از فرمول درصد بهبودی انجام گرفت.

نتایج نشان داد که زوج درمانی رفتاری تلفیقی و زوج درمانی هیجان مدار باعث افزایش سلامت (مولفه خودکارآمدی ناباروری) زوجین نابارور شده است.

با توجه به یافته ها، چنین نتیجه گیری می شود که هر دو رویکرد زوج درمانی رفتاری تلفیقی و زوج درمانی هیجان مدار منجر به بهبود سلامت (مولفه خودکارآمدی ناباروری) در زوجین نابارور شده اند، اگرچه نمی توان تفاوتی در میزان اثرات آن ها یافت کرد.