اثربخشی معنا درمانی گروهی مبتنی بر آموزه های قرآنی بر امید به زندگی در زنان مبتلا به سرطان سینه

هدف این پژوهش، تعیین اثربخشی معنادرمانی گروهی مبتنی بر آموزه های قرآنی بر امید به زندگی در زنان مبتلا به سرطان سینه بود.

روش تحقیق حاضر، نیمه تجربی و از نوع طرح های پیش آزمون_ پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل کلیه زنان مبتلا به سرطان سینه شهر تهران به تعداد 400 نفر در سال 97-1396 بود. از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد و از زنان مبتلا به سرطان سینه بین محدوده سنی30 الی50 ساله که مراجعه کننده به بخش شیمی درمانی یکی از بیمارستان های تهران بودند، 30 نفر انتخاب و به دو گروه آزمایش و کنترل و در هر گروه 15 نفر بر اساس ملاک های ورود و خروج از پژوهش انتخاب شدند. افرادی که در گروه آزمایش قرار گرفته بودند، طی 8 جلسه 1ساعته که هفته ای 2 مرتبه انجام می گرفت، تحت معنادرمانی گروهی مبتنی بر آموزه های قرآنی قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه امید به زندگی اشنایدر و همکاران (1991) بود.

نتایج تحقیق عبارت بود از اینکه معنادرمانی گروهی مبتنی بر آموزه های قرآنی بر افزایش امید به زندگی موثر است (01/0>P).

با توجه به یافته های پژوهش، می توان نتیجه گرفت که برای افزایش امید به زندگی زنان مبتلا به سرطان سینه می توان از معنادرمانی گروهی مبتنی بر آموزه های قرآنی استفاده کرد.