تدوین مدل سازگاری زناشویی: خوددلسوزی، صمیمیت زناشویی و رضایت شغلی

هدف پژوهش حاضر، ارزیابی مدل سازگاری زناشویی بر اساس عوامل صمیمیت زناشویی، خوددلسوزی و رضایت شغلی بود. روش پژوهش، همبستگی از نوع مدل یابی معادلات ساختاری مبتنی بر مولفه بود. جامعه آماری، تمام دبیران زن متاهل مقطع متوسطه شهرستان خرم آباد در سال 1401-1400 بودند. روش نمونه گیری، خوشه ای چند مرحله ای بود که 100 نفر از دبیران زن متاهل دوره متوسطه، به مقیاس های سازگاری زناشویی (اسپانیر، 1976)، صمیمیت زناشویی (واکر و تامپسون، 1983)، خوددلسوزی (نف، 2003) و رضایت شغلی (مینه سوتا، 1967) پاسخ دادند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS 23  برای شاخص های آمار توصیفی و نرم افزار  PLS برای ارزیابی برازش مدل، استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان دادند مدل از برازش و قدرت پیش بینی مناسب برخوردار است. از بین متغیرها، صمیمت زناشویی با بار عاملی 68/0 بیشترین تاثیر را بر سازگاری زناشویی دارد و متغیرهای خوددلسوزی و رضایت شغلی با بارهای عاملی 165/0 و 160/0 به ترتیب در جایگاه های دوم و سوم قرار دارند. نتایج این پژوهش نشان داد که متغیرهای خوددلسوزی، صمیمت زناشویی و رضایت شغلی تاثیر مثبت و معنادار بر سازگاری زناشویی دارند.