بررسی و تحلیل اراضی جهت توسعه ی فیزیکی شهرهای ساحلی برمبنای معیارهای ژئوتکنیکی (مطالعه موردی: شهر بندرعباس)

تعیین اراضی مناسب برای گسترش شهرها، یکی از تصمیم گیری های مهم و پیچیده ی مدیران شهری است. متاسفانه در معیار های توسعه شهری به پارامتر های ژیوتکنیکی توجه نمی شده که این پارامتر در توسعه شهر های ساحلی حایذ اهمیت است. براین اساس ، هدف اصلی مقاله حاضر ، بررسی توسعه فیزیکی شهر بندرعباس با نگرش ویژه به معیار های ژیوتکنیکی است. رهیافت اصلی پژوهش حاضر، تعیین اراضی مناسب برای توسعه ی فیزیکی شهر بندرعباس است که برای دستیابی به آن، از مولفه های تاثیرگذار مشتمل بر سه معیار ژیولوژیکی (6 زیرمعیار)، ژیوتکنیکی (13 زیرمعیار) و محیط زیستی (4 زیرمعیار) استفاده گردید. برای وزن-دهی معیارها از روش تحلیل شبکه ای (ANP) استفاده شد. پس از ایجاد لایه های اطلاعاتی، برای رویهم گذاری معیارها از عملگرهای فازی AND، OR، SUM، Product، گامای 9/0، گامای 7/0 و گامای 5/0 استفاده شد. از رگرسیون حداقل مربعات در انتخاب بهترین عملگر برای نشان دادن اراضی مناسب جهت توسعه شهری استفاده شد و خوشه بندی محلات با روش K-Mean انجام شده است. نتایج نشان داد که وزن معیارهای ژیوتکنیکی، محیط زیستی و ژیولوژیکی به ترتیب 584/0، 280/0 و 135/0 بود. بر اساس نتایج حاصل شده معیار های ژیوتکنیکی در بحث توسعه شهری دارای بیشترین وزن است که اکثر مطالعات مورد توجه قرار نگرفته است. نتایج رگرسیون OLS نشان داد که از میان عملگرهای فازی، عملگر جمع جبری SUM بیشترین همبستگی را با معیارهای پژوهش داشت و بهترین نقشه را برای تعیین اراضی توسعه شهری ارایه نمود.