دیوار بستری برای شکل گیری دیالوگ در سطح شهر، چگونه دیوار در دموکراتیزه کردن فضای شهر موثر است؟

یکی از (به ظاهر) شناخته شده ترین عناصر معماری و شهرسازی، دیوار است که درباره ویژگی ها و خصوصیات آن بسیار کلمات به رشته تحریر در آمده اند . عنصری کالبدی-عملکردی که در دل خود معانی و اسطوره هایی نیز دارد و از این حیث می توان آن را از مصادیق منظر؛ به عنوان پدیده ای عینی-ذهنی در نظر گرفت. دیوار به خصوص در معماری بناها و باغ های ایرانی عضو لاینفک مفهوم این فضاهاست به نوعی که شاید تصور باغ یا خانه ایرانی بدون دیوار، بسیار دشوار باشد . تعدیل هوا و ایجاد خرد اقلیم، محافظت در برابر آب و هوای نامطلوب و خشن بیرون، حیوانات وحشی و سارقان، حفاظی مقدس در برابر ورود اهریمن و ویژگی های مهم دیگر از خصوصیات این عنصر بنیادی معماری ایرانی است. گاهی این دیوارها به صورت دیوارهای چینه گلی برای کوچه باغ های روستایی اجرا می شوند و گاهی دیوارهای ستبر و مرتفع ارگ کریمخانی را می سازند ، گاهی دیواری ساده بدون تزیین است و گاهی به انواع گلچبری ها، آجرچینی ها، کاشی کاری ها و دیگر هنرهای دکوراتیو ایرانی مزین شده است (هرچند به طور کلی دیوار در فرهنگ ایرانی ساده و بی تکلف است و اگر تزیینی در کار باشد ، بیشتر مختص سردر مجموعه یا بناست)، گاهی صلب و غیرقابل نفوذاند و گاهی دیوارهای شفاف باغ-تجیرهای عصر صفوی را برای بازدید کنندگان عریان می کنند . یکی از این خصیصه ها که شاید کمتر به آن پرداخته شده است، پتانسیل بیان دیدگاه شهروندان است. دیوار، «رسانه ای مردمی» با مخاطب بسیار در مقیاس منظر یک شهر است که معمولا توجهی بدان نمی شود و یا به صورت دستوری و ساختارمند ، بیانگر یک دیدگاه خاص در جامعه هستند و از این حیث، آزادی بیان را زیر پا می گذارند . سوالی که مطرح می شود آن است که چرا دیوار در اغلب موارد (به استثنای زمان های خاص مانند اعتراضات خیابانی)، ناقص عمل می کند در صورتی که می تواند جامعه را در راستای دموکراتیک تر شدن یاری رساند ؟