بررسی سبک شناسی ساده نویسی در اشعار بیژن جلالی، عمران صلاحی و شمس لنگرودی

ساده نویسی اگرچه در اغلب دوره های شعر فارسی کم و بیش دیده میشود، اما بعنوان یک جریان غالب، در دوره معاصر ملموستر است؛ جریانی که بیشتر در بعد صوری زبان مطرح است و همین امر به سادگی در انتقال محتوای شعر منجر میشود. هدف این پژوهش بررسی سبک شناسی ساده نویسی در اشعار بیژن جلالی، عمران صلاحی و شمس لنگرودی است.

روش این پژوهش، تحلیلی و توصیفی بر مبنای مطالعه کتابخانه ای است و جامعه آماری نیز اشعار شاعران موردنظر است.

ساده نویسی ویژگیهایی چون سادگی در زبان، توجه توامان به زبان و محتوا، جملات کوتاه، واقعگرایی، تصاویر روزمره، پرهیز از مضمونگرایی سمبولیستی، توجه به زندگی و اصالت آن، بهره گیری از سوژه های به ظاهر بی اهمیت، پرهیز از زبان فاخر ادبی و اجازه ورود تمام واژه ها به شعر دارد.

جلالی بیش از زبان، به محتوا توجه دارد و خط سیر شعرش در نیم قرن، بندرت دچار تحول زبانی و فکری شده است. صلاحی با آنکه شاعری محتواگراست، زبانی شسته و رفته دارد که رویه ساده نویسی را از آغاز تا انتهای شاعری حفظ کرده است. شمس اگرچه در آغاز تحت تاثیر زبان شاملویی، شعر مینوشت، رفته رفته به نوعی سادگی در شعر روی آورده است و همچنان در این مسیر حرکت میکند و تجربه های جدید شعری را خلق میکند.