بررسی متدهای ایماژسازی در تصانیف هوشنگ ابتهاج، نواب صفا و بیژن ترقی

مقاله حاضر به بررسی آن بخش از تصویرپردازیهای شاعران و ترانه سرایان (ابتهاج، ترقی و صفا) پرداخته است که به شکل خصیصه سبکی درآمده اند و قاعده مند شده اند. این ترانه ها، که از بهترین شاهکارهای هنری و ادبی ترانه سرایان نامبرده محسوب میشوند، به دلیل خلاقیت و نبوغ هنری و ادبی سازندگان خود تشخص سبکی یافته و پایه سبک ویژه فردی در ترانه سرایی شده اند. در این مقاله مشهورترین ترانه های دهه سی و چهل که پرمخاطبترین مجموعه آثار هنری به شمار میرفته اند بررسی شده است. هدف این مقاله، معرفی تاثیر نوع ایماژ و تصویرپردازی در خلق تصانیف مطرح و سبکهای هنری جدید بوده است.

در نگارش مقاله از روش پژوهشی تحلیلی-توصیفی بهره گرفته شده است. ابزار پژوهش شامل فیشهایی است که ضمن مطالعه و بررسی، از منابع برداشته شده است و حجم نمونه، منحصر به ترانه های مشهور دهه سی و چهل بوده است که در مجموعه آثار شاعران نامبرده ثبت شده اند.

ترانه سرایان مطرح، که از نبوغ هنری-ادبی برخوردارند، در پردازش تصاویر و ایماژهای سامانمند و روشمند موفق بوده اند و با این شگرد توانسته اند به تشخص ادبی-هنری دست یابند.

تخیل و قدرت تصویرپردازی در درجه نخست از آن ترقی است؛ سپس ابتهاج و در نهایت اسماعیل نواب صفا در آفرینش هنری ایماژ های متدیک هنری ستودنی بوده و قلمی خلاق دارند.