در مسیر فلسفه /تفکری جهانی

در سالهای اخیر، عنوان «فلسفه جهانی» مورد توجه قرار گرفته و با معانی و دلالت های جدیدی به کار می رود. در این گونه جهت گیری ها از سویی به شرایط جهانی توجه می شود که بیش از گذشته نیازمند هم گرایی و مشارکت است و از سوی دیگر به ظرفیت فرهنگها برای مشارکت و گفتگو برای رویارویی با مسایل جهان معاصر. به همین جهت اگر رسیدن به تفکر/فلسفه جهانی مقصود قرار گیرد، لازم است استعداد سنت های فلسفی بازخوانی شود، تا بتوان امکان شکل گیری فلسفه/تفکری جهانی را مورد تدقیق قرار داد. در بین سنت های فلسفی معاصر، “فلسفه میان فرهنگی“ بیش از بقیه گرایش های فلسفی بدین موضوع پرداخته است. در تفکر میان فرهنگی، عناصر و بنیاد “گفتگو“ی مبتنی بر مفاهمه مورد بررسی قرار گرفته و موانع گفتگو و مشارکت به بحث گذاشته می شود. از آنجا که این جهت گیری حاوی آموزه ها و تجویز های درخوری برای گفتگو و مشارکت فرهنگ هاست، در ایران نیز می تواند به عنوان دعوتی برخاسته از شرایط زمانی معاصر، مورد توجه و اهتمام قرار گیرد. در مسیر همین پژوهش می توان از نسبت علوم و به خصوص علوم انسانی با جهت گیری فلسفه ای جهانی/میان فرهنگی پرسش کرد و وضع علوم در ایران را در چنین فضایی مورد بررسی قرار داد.