پیش بینی بهزیستی ذهنی بر اساس شفقت ورزی به خود در دانشجویان زن مطلقه

هدف پژوهش حاضر پیش بینی بهزیستی ذهنی براساس شفقت ورزی به خود در بین دانشجویان مطلقه بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان زن مطلقه دانشگاه پیام نور رشته روان شناسی، مقطع کارشناسی ارشد شهر تهران در سال تحصیلی 99-98 بود که از میان آن ها نمونه ای به حجم 90 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسش نامه بهزیستی ذهنی کییز و ماگیارمو (2003) و شفقت ورزی به خود نف (2003) پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه همزمان در محیط نرم افزار SPSS-22 تحلیل شدند. نتایج نشان دادند متغیرهای مهربانی با خود، قضاوت و داوری، انسانیت مشترک، انزوا، بهشیاری و همانندسازی افراطی، توانستند به طور مثبت و معنادار ترتیب 16، 25 و 13 درصد از واریانس متغیر بهزیستی ذهنی را پیش بینی کنند و متغیرهای قضاوت و داوری، انزوا و همانندسازی افراطی به صورت منفی و معنادار توانستند به ترتیب 9، 3 و 21 درصد از واریانس متغیر بهزیستی ذهنی را پیش بینی کنند. همچنین قضاوت و داوری، انزوا به صورت مثبت و معنادار توانستند به ترتیب 10 و 19 درصد از واریانس متغیر بهزیستی ذهنی را پیش بینی کنند و مهربانی با خود، انسانیت مشترک به طور منفی معنادار توانستند به ترتیب 6 و 4 درصد از واریانس متغیر بهزیستی ذهنی را پیش بینی کنند. نتایج نشان داد شفقت با خود پیش بینی کننده بهزیستی ذهنی دانشجویان زن مطلقه بود. استلزام های نتایج به دست آمده در مقاله مورد بحث قرار گرفته است.