بیماری های روحی و روانی و شیوه های درمان آنها در نهج البلاغه

بیماری های روحی و روانی از جمله بیماری هایی است که توجه به آن در جوامع امروزی مغفول مانده است. در این پژوهش برآنیم تا با روش توصیفی- تحلیلی و براساس شیوه مستندات کتابخانه ای به این سوال مهم پاسخ دهیم که بیماری های روحی و روانی در نهج البلاغه کدام اند؟ و شیوه درمان آن چگونه است؟ از این رو دامنه این پژوهش مبتنی بر امراض نفسانی ناامیدی، غفلت، عجب و کبر خواهد بود. براساس یافته های تحقیق، بسیاری از این بیماری ها در بستر دین جزو صفات ذمیمه محسوب می شود که مانع خودشناسی و معرفه الله می شود. براساس نگرش امام علی علیه السلام، منشا ایجاد این امراض، در دو مقوله خودشناسی و خداشناسی جای دارد. به طوری که برای درمان چهار مرض فوق، از سلاح صبر و توکل به مبدا وجودی، اطاعت و ذکر خداوند، تدبر در امور نظام هستی و پی بردن به عظمت پروردگار و در نهایت توجه به آفرینش انسان از ماده ای ناچیز و اساس قراردادن اصل تواضع و خشوع بهره می برد. از رهگذر عمل به برخی تعالیم و نسخه تجویزی حضرت امیر علیه السلام، توجه به معرفت نفس منجر به معرفهالله شده و این امراض در مسیر نیل به آرمان های بشریت و کمال مطلوب رفع می شود.