کاربرد دارپلیمرها به عنوان نگهدارنده حامل دارو

در سال های اخیر، دارپلیمرها به عنوان دسته جدیدی از مواد پلیمری به دلیل خواص منحصر به فرد خود مخصوصا به عنوان سامانه های دارورسانی توجه زیادی را جلب کرده اند. در این فرایند، دارپلیمرها می توانند به طور مستقیم به قسمت آسیب دیده درون بدن بیمار دارورسانی کنند. دارپلیمرها را می توان به عنوان ساختارهای درشت مولکول با مزایای متعدد تعریف کرد که با توجه به ماهیت شیمیایی دارویی که باید منتقل شود، ممکن است دچار تغییراتی شوند. دلیل توجه بسیار به دارپلیمرها در دارورسانی، دارابودن خواصی چون اندازه یکنواخت، حل پذیری در آب، عملکرد سطحی اصلاح پذیر، درجه شاخه دارشدن زیاد، چندظرفیتی بودن، وزن مولکولی مشخص و حفره های داخلی دردسترس است. افزون بر این، سطح زیاد کنترل معماری شاخه ای، آن ها را به عنوان حامل های ایده آل متمایز می کند. همچنین، کاربرد دارپلیمرها در زیست پزشکی توجه بسیاری از دانشمندان را جلب کرده است. زیست پزشکی یکی از حوزه های اصلی مطالعه دارپلیمرها به دلیل ظرفیت آن ها در بهبود حل پذیری، جذب، زیست فراهمی و توزیع هدفمند و ارزشمندی آن ها در تشخیص و درمان محسوب می شود. در دهه اخیر، پژوهش های ضدنیوپلاستیک درباره دارپلیمرها به طور گسترده توسعه یافته است و چند نوع کمپلکس دارپلیمر پلی آمیدوآمین (PAMAM) و پلی پروپیلن ایمین (PPI) با داروهای دوکسوروبیسین، پاکلیتاکسل، سیس پلاتین، ملفالان و متوترکسات در مقایسه با مولکول دارو به تنهایی توسعه یافته اند.