نقش زیستی ترکیبات گلیکوزیدی یونجه (Medicago sativa L.) به عنوان عامل مقاومت در برابر حمله آفت سرخرطومی برگ (Hypera postica Gyll.)

پس از شناسایی ژنوتیپ های مقاوم، نیمه حساس و حساس از بین 42 ژنوتیپ یونجه (Medicago sativa L.) بر اساس صفات مزرعه ای، تعداد 9 ژنوتیپ انتخات گردیدند. ساپونین ناشی از سوسپانسیون یکنواخت بافت یونجه در شرایط اوج هجوم مزرعه ای آفت سرخرطومی برگ یونجه (Hypera postica Gyll.)، با استفاده از متانول استخراج و بعد به وسیله بوتانول اشباع از آب خالص سازی شد. محلول حاصل به وسیله آنزیم فعال استخراج شده از روده میانی آفت و آنزیم غیر فعال شده توسط حرارت، خوابانیده شد. تفکیک مواد متابولیکی ثانویه گلیکوسایدی استخراج شده از گیاه یونجه و همچنین، بررسی فعالیت هیدرولیزی آنزیمی آفت بر روی گلیکوساید های ژنوتیپ ها، به وسیله کروماتوگرافی لایه نازک مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج آزمایش هضم آنزیمی از طریق TLC مشخص نمود که به غیر از اپیژنین گلیکوساید1، سایر ترکیب های موجود در محلول هضم شدند. بنابراین، باند فلاونوییدی اپیژنین گلیکوزاید1 در تمامی 5 ژنوتیپ مقاوم از جمله ژنوتیپ های تک بوته و رنجر دارای غلظت بالا و تقریبا مشابه بود و با حفظ پایداری ساختمان مولکولی، در نقطه 0.45 = Rf تفکیک و تجمع یافت. در دو ژنوتیپ حساس پلی کراس شیراز و محلی نیشابوری، ، باند ساپونینی سویا ساپونین 1 در نقطه 0.37 = Rf بالاترین تراکم را داشت. در شرایط طبیعی مزرعه و در زمان تنش بیولوژیکی، کمترین غلظت ساپونین، سویاساپونین 1 و بالاترین غلظت فلاونویید، اپیژنین گلیکوساید 1، نقش بیولوژیکی قابل توجهی در جهت مقاومت به آفت و کاهش میزان خسارت ارقام مورد مطالعه داشت .