سنجش و ارزیابی نقش شهرهای کوچک در توسعه پایدار سکونت گاه های ناحیه ای (مطالعه موردی شهر توحید هلیلان)

شهرهای کوچک به عنوان مراکزی قلمداد می شوند که نقش بسزایی در تقویت و توسعه نواحی پیرامونی دارند و در درازمدت منجر به ایجاد شرایطی می گردد که توان فعالیت های تولیدی را در درون این مناطق تقویت نموده و کل ناحیه را تحت تاثیر عملکرد و نقش خود قرار می دهد. بنابراین، مطالعه و بررسی نقش شهرهای کوچک در توسعه پایدار سکونتگاه های ناحیه ای، از اهمیت زیادی برخوردار است. شهر توحید به دلیل موقعیت خاص جغرافیایی و قرارگیری در باریکه ای بین استان های همجوار کرمانشاه - لرستان و همچنین در کنار مسیر ترانزیتی شمالغرب به جنوب کشور، از پتانسیل بالایی جهت دستیابی به توسعه ی پایدار ناحیه ای و منطقه ای برخوردار شده در صورت برنامه ریزی دقیق ملی و منطقه ای- محلی، مدیریت صحیح و سرمایه گذاری مناسب و منظم برای تامین نیازها؛ ضمن دست یافتن خود به توسعه، زمینه ی تثبیت جمعیت سکونتگاه های پیرامونی را نیز فراهم، و خدمات لازم را در نواحی تحت نفوذ ارایه خواهد نمود که می تواند محرک اصلی توسعه ی پایدار ناحیه ای آن باشد. بنابراین ضرورت دارد توسعه ی آن در بستر برنامه ریزی صحیح و مدیریت اصولی قرار بگیرد تا توسعه ی پایدار ناحیه ای در آن نمود فضایی پیدا کند. هدف پژوهش حاضر بررسی و سنجش نقش شهر کوچک توحید در توسعه ی پایدار سکونتگاه های ناحیه ای است، نوع پژوهش کاربردی و روش آن توصیفی- تحلیلی است که در آن از روش های پیمایشی و اسنادی استفاده شده است. جامعه ی آماری این تحقیق شهرستان هلیلان بوده است. شهر توحید و سکونتگاه های حوزه نفوذ آن به عنوان جامعه نمونه تحقیق انتخاب شده است.