ارتباط خودکارآمدی مادران با رفتارهای ارتقادهنده سلامتی در دختران آنان در شهر شیراز

زمینه و هدف:

 وجوانی دوره ای است که در آن افراد در معرض خطر بسیاری از رفتارهای تهدید کننده سلامتی مانند افزایش مصرف غذا، کاهش فعالیت بدنی و افزایش آسیب پذیری رشدی هستند که می تواند تهدیدی برای سلامت آینده آنها باشد. مشاوره و تغییر رفتارهای ناسالم آنها می تواند جنبه های مختلف سلامت آنها از جمله سلامت روحی و جسمی را بهبود بخشد. این مطالعه با هدف تعیین رابطه بین خودکارآمدی مادران و رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت دختران نوجوان خود در شهر شیراز انجام شد.

روش بررسی:

 در این مطالعه، شرکت کنندگان 384 دانش آموز دختر دبیرستانی (ترم دوم) و مادرانشان در شهر شیراز در سال 1397 بودند. مادران مقیاس خودکارآمدی عمومی شرر و دخترانشان پرسش نامه سبک زندگی ارتقادهنده سلامت واکر (HPLPII) را تکمیل کردند. برای تجزیه وتحلیل آماری از آزمون همبستگی پیرسون یا اسپیرمن و آزمون تی در نسخه 22 نرم افزار SPSS استفاده شد.

یافته ها :

میانگین نمره پرسش نامه سبک زندگی ارتقادهنده سلامت واکر دختران 15/97±169/29 بود. میانگین نمره خودکارآمدی مادران 5/77±46/66 بود. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد نمرات خودکارآمدی مادران با رفتارهای ارتقادهنده سلامت دختران و حیطه های آن همبستگی مستقیم و معنا دار دارد (r=0/556 و P<0/05).

نتیجه گیری:

 بین خودکارآمدی مادران و رفتارهای ارتقادهنده سلامت دخترانشان رابطه مستقیم معناداری وجود دارد. باتوجه به اهمیت رفتارهای ارتقادهنده سلامت و تاثیر خودکارآمدی و شرایط زندگی بر این رفتارها، تدوین راهکارهایی برای بهبود سبک زندگی و رفتارهای سالم افراد ضروری است. به سیاستگذاران نظام سلامت توصیه می شود با استفاده از برنامه های فرهنگی و آموزشی، خود کارآمدی مادران را ارتقا دهند.