ناامیدی و نگرش ناکارآمد در کودکان تحت حمایت مراکز کودکان کار جنوب شهر تهران در سال 1400

زمینه و هدف:

 یکی از مشکلاتی که کودکان را در جوامع درحال توسعه تهدید می کند، موضوع کار کودکان است، در کودکان کار شاخص های امید به آینده نسبت به سایر همسالان کمتر بوده است. علاوه براین کارکردن در کودکان می تواند بر رشد و عملکرد شناختی کودکان تاثیر منفی بگذارد. این مطالعه با هدف تعیین ناامیدی و نگرش ناکارآمد در کودکان کار شهر تهران در سال 1400انجام شد.

روش بررسی:

 نوع پژوهش حاضر توصیفی مقطعی بود.  جامعه پژوهش حاضر شامل کودکان و نوجوانان کار 10 تا 18 ساله تحت حمایت مراکز کودکان کار جنوب شهر تهران بود.  تعداد 247 نفر از افراد به روش نمونه گیری مستمر وارد مطالعه شدند که این فرایند به مدت 8 ماه و از فروردین ماه تا آبان سال 1400 طول کشید . ابزار گردآوری داده ها شامل پرسش نامه اطلاعات جمعیت شناختی، مقیاس نگرش ناکارآمد کودکان د.الساندرو و بورتون و پرسش نامه ناامیدی کودکان (CHS) کازدین (1986) بود. داده های گردآوری شده با استفاده از روش های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار و فراوانی و درصد) و آمار استنباطی آزمون ها تحلیل واریانس، تی مستقل و ضریب هبستگی پیرسون و با سطح اطمینان 95 درصد با نسخه 16 نرم افزار SPSS تجزیه وتحلیل شد.

یافته ها:

 نتایج نشان داد که میانگین ناامیدی (2/60± 5/78) با انحراف معیار در سطح مطلوب بود، در بین ابعاد ناامیدی، میانگین نمره بعد انتظارات آینده (1/87±3/87) در ناامیدی بیشتر از بعد شادکامی (1/39±2/00) بوده است. میانگین نگرش ناکارآمد در مطالعه،74/11±96/16 بوده است. ناامیدی تنها با وضعیت کار کودکان مورد پژوهش ارتباط معنادار آماری داشته است (0/029=P). بین نگرش ناکارآمد و ناامیدی کودکان کار همبستگی معنا دار آماری وجود نداشت (P>0/050).  ناامیدی تنها با وضعیت کار کودکان مورد پژوهش ارتباط معنا دار آماری داشته است (0/029=P)،

نتیجه گیری:

 توصیه می شود مطالعات مداخله ای با هدف ارتقای بعد انتظارات آینده ناامیدی کودکان صورت گیرد و در مداخلات آینده به کودکان کار که تحت سرپرستی سایرین غیر از پدر و مادر هستند، تمرکز ویژه ای شود. باتوجه به فقدان ارتباط معنا دار بین نگرش ناکارآمد و ناامیدی کودکان تحت حمایت مراکز کودکان کار جنوب شهر تهران پیشنهاد می شود، متغیرهای میانجی و مداخله گر مورد پژوهش قرار گیرد.