بررسی نقش انسجام گرایی و نظریه تعامل‎ در الگوی تحصیل معرفت دینی

این پژوهش با رویکرد مفهوم‎پردازی با افزودن روش ترکیبی به بررسی دو مفهوم تعامل‎گرایی و انسجام‎گرایی در مقام مفاهیمی موجود در بافت ساختارهای معرفتی ، در زمینه فلسفه معرفت دینی می‎پردازد و می‎کوشد با ملاحظه محدودیت‎های معرفت دینی و با کاوش در ابرگرایش تعامل‎گرایی و ساختار معرفتی انسجام‎گرایی، پیشنهادی را برای توجیه گزاره ها و نوع ارتباط آنها در حوزه معرفت دینی ارایه دهد.ضروری است پس از بازخوانی دو مفهوم تعامل‎گرایی و انسجام‎گرایی در فلسفه معرفت دینی، مفاهیم متناظر با آنها با توجه به ملاحظات ساختاری بافت جدید بیان ‎شود .با در نظر گرفتن ماهیت ساختارهای تعاملی و انسجام‎گرا و نیز با لحاظ کردن چیستی معرفت دینی و الزامات آن ، می‎توان الگوی ساختار مطلوب را معرفت دینی عقلانی اعتدالی منسجم تعامل‎گرا با حفظ و حوزه به کارگیری هر یک در نظر گرفت.ساختار معرفت دینی عقلانی اعتدالی، برای تقویت توجیه‎پذیری و بسط مبانی از متن به خارج از آن و همچنین به منظور پایش روشمند انسجام ساختار، به صورت دایم از حلقه های انسجامی و سازوارهای تعاملی بهره می‎برد و در سطحی مماس با عمل نیز برای پاسخ به‎هنگام به چالشها و پرسشهای نظری و عملی، به صورت موقت، آنها را به کار می‎گیرد تا مجددا ساختار بازسازی شود.