ارزیابی تعریب شعر «مهتاب» نیما یوشیج با تکیه بر نظریه وینی و داربلنه

ترجمه شعر به دلیل ظرافت های زبانی و ادبی ویژه آن، همواره از حساسیت بالایی برخوردار بوده است. در این میان، شعر معاصر فارسی که از لحاظ شکل، قالب و مضمون با شعر سنتی مغایرت دارد، تجربه‏های بسیار متفاوتی را هنگام ترجمه از سر گذرانیده است. افزون بر مترجمان عرب که دهه‏هاست به برگردان اشعار شاعران ایرانی اهتمام ورزیده‏اند، مترجمان ایرانی نیز در این مجال طبع آزمایی کرده اند. حاصل این برگردان و طبع‎آزمایی‎ها در بیشتر موارد، ارایه ترجمه‏ای نثرگونه از شعر معاصر بوده است؛ بی‎آنکه به سبک شاعر و ویژگی‎های شعری او توجهی شود. در پژوهش حاضر با تکیه بر نظریه وینی و داربلنه، شعر «مهتاب» نیما یوشیج در ترجمه های موسی بیدج، عارف زغلول و حیان محمدحسن مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج حاصل از آن نشان می‏دهد که دو مترجم عرب با گرایش به ترجمه غیرمستقیم کوشیده‏اند تا با نهایت استفاده از رویه جابه‏جایی و تعدیل و تعادل، تصاویر شعری نیما را برای مخاطب عرب زبان بازآفرینی کنند، اما در مقابل، مترجم ایرانی کوشیده است با ارایه ترجمه‎ای لغوی از شعر مهتاب، به سبک نیما در انتخاب واژگان و تصاویر پایبند بماند.