بررسی و مقایسه نوع ادبی در سه اثر منثور فارسی (حسین کرد شبستری، داراب نامه و چهارمقاله)

ادبیات در مقام علم، در هر جامعه ای همواره در حال گسترش بوده است؛ آثار جدید دایما خلق و صورت های زبانی نو همواره به آن افزوده می شوند. در این میان، لزوم یک طبقه بندی منسجم در ادبیات تمام جوامع احساس شده است تا کار مطالعه و تحقیق در این زمینه، آسان تر شود و در امر تحقیق، با توجه به شاخه های متعدد ادبیات و علوم و فنون ادبی، سردرگمی ایجاد نشود. تلقی علمی و تخصصی از هر دانشی، ما را ملزم به دسته بندی انواع مختلف در آن دانش می کند. علم ادبیات نیز از این قاعده مستثنا نیست؛ نوع ادبی یا ژانر در مقام ابزاری علمی است که آثار ادبی را از جهت موضوع و مضمون طبقه بندی می کند؛ ارسطو و هوراس، نخستین بنیان گذاران تقسیم بندی انواع ادبی در جهان بوده اند. امروزه با توجه به تفاوت های فرهنگی و دگرگونی هایی که در حوزه ادبیات رخ داده است، بحث انواع ادبی با تقسیم بندی ارسطو، تفاوت هایی دارد. در این پژوهش، سعی بر نیل به این هدف است که نوع ادبی و طبقه بندی های آن را در سه اثر نثر فارسی بررسی کنیم و به این پرسش پاسخ دهیم که نوع ادبی حسین کرد شبستری، داراب نامه بیغمی و چهارمقاله نظامی عروضی چیست. پس از برشمردن ویژگی های انواع ادبی و تحلیل آن بر روی آثار فوق مشخص شد که قصه های حسین کرد در نوع ادبی و ژانر حماسی، داراب نامه در نوع غنایی و چهارمقاله برخوردار از نوع ادبی تعلیمی است. روش تحقیق این نوشته، مقایسه ای تطبیقی و تحلیلی بوده است که به شیوه اسنادی، فیش برداری و کتابخانه ای مطالب خود را گرد آورده است.