مقایسه اثر پرتو گاما و باریکه الکترون بر صافی های دیالیز پلی کربناتی به منظور بررسی امکان سترون سازی پرتوی آن ها

سترون سازی صافی های دیالیز معمولا از طریق روش های غیر پرتوی انجام می شود. از آن جا که این صافی ها در مقیاس بالا مورد استفاده قرار می گیرند، سترون سازی آن ها به روش پرتوی به لحاظ بالا بودن سرعت فرآیند و اطمینان از عدم آلودگی اهمیت زیادی پیدا می کند. یکی از مواردی که ضروری است پیش از سترون سازی پرتوی این صافی ها لحاظ گردد شناخت اثر پرتو بر پلی کربنات مورد استفاده در ساخت بدنه آن ها است. از این نظر در این پژوهش  تاثیر دو منبع  تابش  گاما (Co60) و باریکه ی الکترون  در  محدوده ی  دز  سترون سازی  (15، 25 و 37 کیلوگری)  بر خواص فیزیکی- شیمیایی و مکانیکی پلی کربنات مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج آزمون های FTIR، XRD و کشش برای هر دو نوع منبع تابش تقریبا مشابه بود و نشان داد که در این محدوده ی دز، تغییرات قابل ملاحظه ای در ساختار شیمیایی و خواص مکانیکی پلی کربنات ایجاد نمی شود. نتایج حاصل از طیف UV-Vis نشان داد که جذب در نمونه های پرتودهی شده  با  هر دو منبع  تابش  در طول   موج های  بالاتر اتفاق می افتد. در حالی که مقدار جذب در ناحیه ی مذکور برای نمونه های پرتودیده با الکترون کم تر است. همچنین بر اساس نتایج آزمون رنگ سنجی، نمونه های تابش دیده با باریکه ی الکترون شاخص زردی کم تری نسبت به نمونه های پرتودهی شده با اشعه گاما داشته و این مقدار ناچیز تغییر رنگ نیز با قرار گرفتن نمونه ها در محیط به مرور زمان کاهش می یابد. لذا براساس نتایج حاصل، روش سترون سازی صافی های دیالیز با استفاده از باریکه الکترون می تواند به عنوان یک روش مناسب مورد توجه قرار گیرد.