گفتمان دوقطبی در اندیشه عرفانی آیت الله شاه آبادی و نسبت آن با اندیشه سیاسی امام خمینی

امام خمینی اندیشمندی ذوابعاد است که جنبه های فلسفی، کلامی، فقهی و عرفانی در دیدگاه ها و اندیشه ایشان نمود دارد.اینکه اندیشمندی خود حاصل جمع این جنبه های متفاوت باشد آن فرد را دارای اهمیت می کند اما اینکه این اندیشه ها در صحنه عمل پیاده شود اهمیت آن فرد را مضاعف میکند.سوای از اهمیت نظری و عملی عام امام خمینی در این مقاله به نسبت اندیشه امام خمینی با اندیشه عرفانی آیت الله شاه ابادی(استاد خود) مورد بررسی قرار میگیرد.روش این مقاله توصیفی - تحلیلی است. یافته ها حکایت از این دارد، یک نوع دو قطبی در عرفان که در شکل وضع موجود / وضع مطلوب (در شکل تقابلی) بازنمایی می شود، در اندیشه های شاه ابادی وبالتبع آن امام خمینی نمود یافته است؛گذر از عرفان به نظریه سیاسی که از اندیشه و بحران شناسی شاه آبادی آغاز شده و به اندیشه سیاسی تاسیسی امام خمینی می رسد در شکل گسترده و در «عمل» یعنی رهبری سیاسی نمود می یابد.