اثر تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای بر تعادل پویا پس از فعالیت استقامتی وامانده ساز در شرایط هایپوکسی نورموباریک

تعادل یک فاکتور کلیدی در اجرای مطلوب عملکرد ورزشی و پیشگیری از بروز آسیب های ورزشی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای بر تعادل پویا پس از اجرای یک وهله فعالیت استقامتی وامانده ساز در شرایط هایپوکسی نورموباریک بود. 14 مرد تمرین کرده استقامتی در این پژوهش شرکت نمودند. در سه جلسه مجزا، آزمودنی ها پس از حضور در آزمایشگاه و اندازه گیری تعادل پویا، به مدت 30 دقیقه در معرض شرایط هایپوکسی قرار گرفته و در ادامه به مدت 20 دقیقه یکی از سه نوع تحریک مغزی شامل 1) تحریک آنودال ناحیه M1، 2) تحریک آنودال ناحیه DLPFC، و 3) تحریک شم را در شرایط هایپوکسی دریافت نمودند. سپس آزمودنی ها یک وهله فعالیت وامانده ساز را با شدت 60 درصد توان خروجی بیشینه در شرایط هایپوکسی روی دوچرخه کارسنج انجام دادند. بلافاصله پس از رسیدن به واماندگی تعادل پویای هر دو پا مجددا مورد اندازه گیری قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری آنوای دوراهه با اندازه گیری های تکراری استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که پس از رسیدن به واماندگی در شرایط هایپوکسی، تعادل پویای پای راست در شرایط تحریک DLPFC به شکل معنی داری بیشتر از شرایط تحریک شم بود (042/0 = p). همچنین، تعادل پویای پای چپ نیز پس از رسیدن به واماندگی در شرایط هایپوکسی در حالت تحریک DLPFC به شکل معنی داری بیشتر از شرایط تحریک شم بود (042/0 = p). بین سایر شرایط تفاوت معنی داری مشاهده نشد. با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گیری نمود که خستگی عصبی عضلانی و شرایط هایپوکسی سبب کاهش تعادل پویا می شود. همچنین، به نظر می رسد که تحریک ناحیه DLPFC چپ با بهبود فرآیند پردازش اطلاعات حسی سبب افزایش تعادل در شرایط خستگی عصبی عضلانی و قرارگیری در معرض هایپوکسی می شود.