بیان پروتئین های PPARα و PGC1α در بافت قلبی موشهای صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 متعاقب تمرینات تناوبی با شدت بالا

فعالیت بدنی در بیماران مبتلا به دیابت می تواند ساختار و عملکرد میوکارد را تحت تاثیر قرار دهد، لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر بیان پروتیین های PPARα و PGC1α در بافت قلب موش های صحرایی نر نژاد ویستار مبتلا به دیابت نوع 2 بود. در پژوهش حاضر 28 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 8 هفته ای به صورت تصادفی به 4 گروه سالم کنترل، سالم تمرین، دیابت کنترل و دیابت تمرین تقسیم شدند. پس از یک دوره رژیم غذایی پرچرب و القاء دیابت، موش های صحرایی در گروه های سالم تمرین و دیابت تمرین پروتکل تمرینی HIIT را به مدت  8 هفته و 5 جلسه در هفته انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی بافت قلب خارج شد و با استفاده از روش وسترن بلات سطوح پروتیین های PGC-1α و PPARα بررسی شد. سپس داده ها با استفاده از آزمون آنوای یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0P< مورد بررسی قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد سطوح بیان پروتیین PGC-1α در گروه دیابت کنترل نسبت به گروه سالم کنترل کاهش معناداری پیدا کرد (001/0P=) و در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه دیابت کنترل به صورت معناداری افزایش یافت (001/0P=). همچنین، سطوح بیان پروتیین PPARα در گروه های دیابت کنترل و دیابت تمرین نسبت به گروه های سالم به صورت معناداری افزایش یافت (001/0P=). و مقدار پروتیین PPARα در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه دیابت کنترل کاهش معناداری نشان داد (001/0P=). تمرینات HIIT احتمالا می تواند نقش موثری در تنظیم مسیر سیگنالی PPARα/PGC1α داشته و تغییرات نامطلوب ناشی از بیماری دیابت را در این مسیر سیگنالی مرتبط با بیوژنز میتوکندریایی تعدیل کند.