تاثیر پیش آمادگی ایسکمیک با زمان بندی متغیر بر عملکرد بی هوازی زنان فعال

دوره های مکرر کاهش خون موضعی بعد از برقراری مجدد خون، به عنوان پیش آمادگی ایسکمیک شناخته می شود. پیش آمادگی ایسکمیک به عنوان یک کمک ارگوژنیک و غیر تهاجمی در نظر گرفته شده و اثرات جانبی دیگر کمک های ارگوژنیک را ندارد. همچنین بیان شده است که پیش آمادگی ایسکمیک، می تواند تاثیر مثبتی بر عملکرد و اجرا داشته باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر پیش آمادگی ایسکمیک با فواصل زمانی متفاوت بر عملکرد بی هوازی زنان فعال بود. تحقیق حاضر به روش نیمه تجربی و با طرح تحقیق متقاطع انجام شد. بدین منظور 21 زن فعال به صورت نمونه در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. گروه تجربی یک، سه ست پنج دقیقه ای انسداد عروق با فواصل استراحتی پنج دقیقه بین هر ست را اجرا کرد و بلافاصله پس از سومین انسداد آزمون های عملکرد بی هوازی گرفته شد. گروه تجربی دو، دقیقا مشابه با گروه اول، با این تفاوت که بین سومین انسداد تا شروع آزمون ها 10 دقیقه استراحت در نظر گرفته شد. در گروه کنترل، نیز کش الاستیکی، بدون این که هیچ فشاری به ران وارد شود، فقط دور ران بسته شد. برای بررسی اثر تمرین از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری استفاده شد و سطح معنی داری 05/0≤  P در نظر گرفته شد. تحقیق حاضر نشان داد توان بی هوازی در پرش سارجنت در گروه تجربی دو نسبت به گروه تجربی یک و کنترل افزایش معنادار داشت (05/0P≤). در رابطه با توان اوج نسبی در آزمون وینگیت و توان بی هوازی با آزمون ارگوجامپ بین گروه ها تفاوت معناداری مشاهده نشد. بر اساس نتایج این پژوهش، اجرای پیش آماده سازی ایسکمی، 10 دقیقه قبل فعالیت، با شدت و مدت اعمال شده در این پژوهش، بر توانایی پرش عمودی اثر بیشتری دارد.واژه های کلیدی: پیش آمادگی ایسکمیک، ریپرفیوژن، عملکرد بی هوازی