تاثیر مشتق هیدرازون سنتزشده ناپروکسن در هیستوپاتولوژی کبد و آنزیم های کبدی ماهی گورامی سه خال (Trichogaster trichopterus)

هیدرازون ها یک طبقه مهم دارویی فعال زیستی هستند که توجه زیادی را به خود جلب کرده اند. یکی از حیطه های کار شده در این دسته ترکیبات، سنتز مشتقات جدید هیدرازونی از NSAIDs است که گمان می رود نسبت به مشتقات سنتز شده گذشته، از نظر قدرت اثر و کمتر شدن شدت عوارض، کارآمدتر باشند. ترکیبات زیادی از دستجات مختلف شیمیایی جهت درمان بیماری های گوناگون طراحی و سنتز می گردند که هیدرازون ها از آن جمله هستند و اثرات درمانی متعدد از جمله ضد سرطان از آن ها گزارش شده است. هدف از این مطالعه، بررسی مشخصات سمیت کبدی مشتق 4-کلروبنزولیدین هیدرازین ناپروکسن و مقایسه آن با داروی اصلی یعنی ناپروکسن است. تعداد 120 قطعه ماهی گورامی سه خال با میانگین وزنی (1±4/2) گرم در 8 تیمار به صورت گروه های کنترل 1 (دست نخورده) و کنترل 2 (DMSO) تیمارهای دریافت کننده دوزهای mg/kg10، 20 و 30 از ناپروکسن mg/kg 10، 20 و 30 از مشتق 4-کلروبنزولیدین هیدرازین ناپروکسن تقسیم شدند.این غلظتها با توجه به کارهای قبلی و مقالات مرتبط انتخاب شدند. پس از بیهوش نمودن ماهی ها، کبد و آنزیم های کبدی در گروه های تحت کنترل و تیمار بررسی و گروه های دریافت کننده دارو با گروه های کنترل، مقایسه شدند. نتایج آماری سطح آنزیم های کبدی میان گروه های کنترل و تحت تیمار اختلاف معناداری را نشان داد (05/0≥P). نتایج نشان داد که ناپروکسن و مشتق 4-کلروبنزولیدین هیدرازین ناپروکسن با افزایش غلظت، بافت کبد و آنزیم های کبدی را تحت تاثیر قرار دادند و باعث افزایش آنزیم های کبدی و تغییراتی همچون گسستگی بافتی، افزایش فاصله سینوزوییدها و بروز واکویول های چربی در بافت کبد شدند.