بررسی تاثیر حکمروایی اجتماعات محلی بر پایداری بافت های ناکارآمد شهری (مطالعه موردی: محلات چوخورلار، قازان داغی، ملاحسین باغی و شمس آباد در شهر تبریز)

واگذاری نقش های مهم به جامعه شهروندی در بافت های ناکارآمد نوعی پدیداری حکمروایی خوب در قالب اجتماعات مردم محور می باشد که می تواند ظرفیتی برای ایجاد مشارکت، سرمایه اجتماعی و اعتماد و انسجام اجتماعی باشد تا با انعطاف پذیری رخ داده بتوان بر پایداری شهری در این عرصه های سکونتگاهی و تاب آوری آن از بعد مخاطرات شهری دست یافت. منظور اصلی این پژوهش بررسی تاثیر حکمروایی اجتماعات محلی بر پایداری بافت‏های ناکارآمد شهریست که برای این منظور، چهار محله ناکارآمد و فرسوده به نام‏های چوخورلار، قازان‏داغی، ملاحسین باغی و شمس‏آباد  شهر تبریز به عنوان پایلوت مطالعاتی انتخاب شدند. پژوهش حاضر بر مبنای هدف از نوع کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری داده ‏ها از نوع توصیفی-همبستگی می باشد‏ در این راستا، ابتدا شاخص‏های دو مکتب حکمروایی اجتماعات محلی و پایداری شهری از منابع و ادبیات پیشین استخراج و پس از تبادل نظر با کارشناسان مربوطه اقدام به طراحی دو پرسشنامه در رابطه با دو مفهوم یاد شده گردید و تعداد 125 پرسشنامه برای هریگ از محلات انتخابی در نظر گرفته شد  روایی این پژوهش محتوایی و برای پایایی از آلفای کرونباخ  استفاده شده است و سپس نتایج بدست ‏آمده با یکدیگر ادغام و مدل نهایی پژوهش بدست ‏آمد. در پژوهش حاضر برای نیل به اهداف مطالعه، از دو نرم‏افزار SPSS 26 (جهت ارایه اطلاعات توصیفی و آزمون نرمال بودن داده ‏ها) و3 Smart PLS (جهت ساختن مدل معادلات ساختاری و سنجش تاثیر متغیرها برهم) استفاده گردید. نتایج بدست ‏آمده از پژوهش، نشان از تاثیرگذاری مثبت، قوی و معنی‏دار متغیر حکمروایی اجتماعات محلی بر پایداری بافت ‏های فرسوده است، که لزوم بکارگیری چنین ایده‏ای در برنامه‏ریزی و مدیریت این بافت‏ها را بیش از پیش روشن می‏سازد.