بررسی نقش میانجی قابلیت یادگیری سازمانی در رابطه بین سرمایه اجتماعی با دانش آفرینی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی قابلیت یادگیری سازمانی در رابطه بین سرمایه اجتماعی با دانش آفرینی  انجام گرفت. پژوهش حاضر از نظر هدف،  نوع کاربردی است و به روش همبستگی انجام شده است.

جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مدیران، معاونین و کارکنان دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی استان کرمانشاه می باشد. تعداد نمونه 343 نفر تعیین شده است. همچنین روش نمونه گیری به صورت تصادفی طبقه ای بود. برای گردآوری داده ها از 3 پرسشنامه محقق ساخته سرمایه اجتماعی، پرسشنامه استاندارد یادگیری سازمانی و پرسشنامه استاندارد دانش آفرینی استفاده شد. داده ها با روش مدل سازی معادلات ساختاری با کمک نرم افزار SMART PLS2  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

نتایج مدل معادلات ساختاری نشان داد که سرمایه اجتماعی بر قابلیت یادگیری سازمانی (706/0 = β 22/572,= t) و قابلیت یادگیری سازمانی بر دانش آفرینی به میزان (684/0 = β 14/663,= t) تاثیر دارد.

نتایج نشان داد که قابلیت یادگیری سازمانی نقش میانجی در رابطه بین سرمایه اجتماعی با دانش آفرینی دارد. با توجه به این یافته ها می توان گفت توجه دانشگاه ها به سرمایه اجتماعی و تقویت قابلیت یادگیری سازمانی در میان کارکنان می تواند منجر به رشد دانش آفرینی در دانشگاه ها گردد.