طراحی چارچوب بهبود کاربست برنامه ریزی آمایش سرزمین در توسعه آموزش های علمی-کاربردی

هدف اصلی این مقاله طراحی چارچوب بهبود کاربست برنامه ریزی آمایش سرزمین در توسعه آموزش های علمی-کاربردی است. روش انجام پژوهش آمیخته(کیفی-کمی) است. برای انجام این پژوهش علاوه بر مطالعه اسنادی، از تکنیک تحلیل مضمون، برای شناسایی عوامل موثر بر کاربست برنامه ریزی آمایش سرزمین در توسعه آموزش های علمی-کاربردی استفاده شده است. جامعه آماری در این پژوهش کلیه اعضای هیات علمی و مدیران و کارشناسان دانشگاه جامع علمی کاربردی و اعضای هیات علمی و کارکنان وزارت علوم بودند تا اشباع نظری 23 مصاحبه صورت گرفت. مصاحبه های نیمه ساختار یافته با خبرگان در سال 1400 به صورت مضامین پایه، سازمان دهنده و فراگیر انجام شده و برای تعیین وضعیت موجود ابعاد از آزمون تی تک نمونه و برای طراحی چارچوب مورد نظر از روش معادلات ساختاری استفاده شده است. با توجه به مصاحبه های نیمه ساختار یافته 5 بعد و 21 مولفه استخراج گردید. در نهایت پرسشنامه برنامه ریزی آمایش سرزمین با 35 شاخص به صورت محقق ساخته طراحی گردید و بر روی 326 نفر از مدیران و کارشناسان دانشگاه جامع علمی کاربردی به منظور بررسی وضعیت موجود و ارایه چارچوب اجرا گردید. ضرایب بدست آمده از تحلیل معادلات ساختاری نشان داد عوامل اجتماعی برنامه ریزی باضریب 0.745 بیشترین تاثیر و عوامل محلی با ضریب 356/0 کمترین تاثیر را دارد. نظام آموزشی به عنوان ابزاری مهم در رشد و توسعه همه جانبه کشور شناخته می شود. مهم ترین هدف در دانشگاه ها پرورش مهارتها و توسعه حیطه شناختی دانشجویان است.