مبانی انسان شناسی هرمنوتیک هایدگر و مقایسه تحلیلی آن با انسان شناسی اسلامی

آرا و اندیشه های هایدگر از جهات مختلفی قابل بررسی است. یکی از این جهات که تاثیر زیادی را بر متفکران نهاده است دیدگاه های هرمنوتیکی هایدگر است که تحولی اساسی را در روش هرمنوتیک به وجود آورد. اندیشه هرمنوتیک هایدگر، تفسیر را از مولف محوری به مفسر محوری سوق داد. این چرخش هرمنوتیکی مبتنی بر مبانی انسان شناسی و معرفت شناسی خاصی است. به نظر نگارنده، مبانی انسان شناسی هایدگر او را به سوی تلقی جدید از هرمنوتیک و اثرگذاری بر روش هرمنوتیکی فلاسفه بعد از خود کشاند؛ بنابراین برای نقد و بررسی دیدگاه هرمنوتیکی هایدگر می بایست مبانی انسان شناسی وی را به نقد کشانید. نگارنده بر این باور است که اگرچه یکی از نگاه های جدید به انسان، دیدگاه هایدگر در مورد تعریف انسان به عنوان «دازاین» می باشد، اما این تلقی از یکسونگری و عدم جامعیت رنج می برد؛ مضافا بر این اینکه این برداشت از انسان خود مبتنی بر سرشت ثابت انسان می باشد که هایدگر آن را نادیده انگاشته است. نگارنده درصدد است که در این مختصر به نقد و بررسی دیدگاه هایدگر با استفاده از تعالیم اسلام و متفکران مسلمان بپردازد.