اثربخشی هویت معنوی و ویژگی های شخصیتی بر خودحفاظتی کارکنان انتظامی (مورد مطالعه استان بوشهر)

اعتقادات دینی و مذهبی به انسان آرامش می دهد، خلاهای اخلاقی، عاطفی و معنوی را در فرد و اجتماعات از بین برده و پایگاه محکمی برای انسان در برابر مشکلات و محرومیت های زندگی ایجاد می کند. از سوی دیگر هویت یابی معنوی منجر به خودحفاظتی، عاملی است پیشگیرانه که به عنوان موثرترین و کم هزینه ترین روش های پایش و مهار جرایم و تخلف ها در کارکنان انتظامی، بسیار اثربخش خواهد بود. هدف از این مقاله بررسی امید به زندگی بر اساس تصور از خدا، هویت معنوی و ویژگی های شخصیتی در کارکنان انتظامی (مطاله موردی استان بوشهر) است.

روش شناسی: 

این پژوهش از نظر نوع کاربردی است و با بررسی و تلفیق دو گرایش از حوزه مطالعاتی مدیریت با روش کتابخانه ای و اسنادی و بهره جستن از اسناد بالادستی، نظرات خبرگان، منابع معتبر علمی و تجربی و با استفاده از روش پیمایش به رشته تحریر درآمده است. جامعه تحقیق شامل کارکنان انتظامی استان بوشهر (به ویژه کارکنان جوان و تازه استخدام) است و حجم نمونه آن شامل 150 نفر که از روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات، از پرسش نامه بسته محقق ساخته استفاده شده است.

هر سه متغیر تصور از خدا (خداباوری)، هویت معنوی و ویژگی های شخصیتی توان پیش بینی میزان خودحفاظتی را داشته اند. جامعه پذیری اولیه (قبل از استخدام) که در خانواده و در سال های ابتدایی زندگی اتفاق می افتد، نقش مهمی در آینده هر فرد ایفا می کند. افرادی که فرایند جامعه پذیری مناسبی را طی کرده اند، در نوجوانی و جوانی دارای فرهنگ خودحفاظتی قوی تری بوده اند؛ بنابراین، آموزش محیط چه از طریق برنامه های صدا و سیما و چه از طریق سمینارها و کارگاه های مختلف برای خودحفاظتی و خودکنترلی صحیح رفتار کارکنان می تواند موثر باشد.