نظریه ارسطویی امنیت

موضوع امنیت پیشینه ‏ای به دیرینگی زندگی بشری دارد ولی مطالعه امنیت به عنوان مفهومی ناوابسته از این دیرپایی برخوردار نیست. بررسی علمی مقوله امنیت پس از جنگ جهانی اول در پرتو رشته‏ های مطالعاتی دیگر و پس از جنگ جهانی دوم در چارچوب مفهوم «امنیت ملی» به نگرش درآمد. با این همه، امنیت به معنای پاسداری از هستی انسانی، نخستین دغدغه انسان و هم‏ بودهای انسانی بوده و موضوعی چنین شایان نگرش، چیزی نیست که تا دهه‏ های پسین به اندیشه ‏ورزی اندیشمندان بزرگ تاریخ در نیامده باشد. از این رو پژوهش زیر تلاش می‏ کند تا در راستای گستره ‏افزایی به بررسی‏ های امنیتی، یک نظریه امنیتی را برپایه اندیشه سیاسی یکی از نام‏دارترین فیلسوفان تاریخ، یعنی «ارسطو» واسازی کند. به سخن دیگر، این پژوهش به دنبال پاسخگویی به این پرسش است که: یک نظریه امنیتی برسازی‏ شده برپایه آموزه‏ ها و اندیشه سیاسی ارسطو از چه ویژگی‏ هایی برخوردار است؟ بایستگی این امر از یک‏سو، به تلاش برای زدایش یکی از کاستی‏ های بررسی‏ های امنیتی کنونی یعنی کرانمندشدن آنها به دهه ‏های پسین و نبود نگرشی درخور به آرای فیلسوفان و اندیشمندان گذشته است و از دیگر سو، برساخت سنجه ‏ای است که برپایه آن ‏بتوان هم نظریه‏ های امنیتی روزآمد و هم سیاست‏ های امنیتی روزمره و پیامدهای‏شان را ارزیابی کرده و بازاندیشید.این پژوهش با به‏ کارگیری روش هرمنوتیکی نشان می‏ دهد که هم‏ساز با سویه‏ های نظامی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی امنیت، توانایی نظامی در برابر تهدیدهای بیرونی، ماندگاری سیاسی، ثبات و آرامش اجتماعی و برآوردن نیازهای اقتصادی، بن‏ مایه ‏های نظریه ارسطویی امنیت می‏ باشند.