توان بیوچار در تقویت اثرگذاری پروبیوتیک های باسیلی و لاکتوباسیلی بر جمعیت های میکروبی، آنزیم های هیدرولیتیک و تخمیر برون تنی شکمبه گوسفند

هدف این پژوهش، بررسی پتانسیل بیوچار در تقویت اثربخشی پروبیوتیک ها (باسیل/لاکتوباسیل) بر فعالیت های میکروبی-آنزیمی و تخمیر برون تنی شکمبه گوسفند بود. آزمایش با هفت تیمار شامل جیره فاقد پروبیوتیک و بیوچار (شاهد) و جیره های حاوی باسیل، لاکتوباسیل، بیوچار، باسیل-بیوچار، لاکتوباسیل-بیوچار و باسیل-لاکتوباسیل-بیوچار انجام شد. جمعیت های باکتریایی و پروتوزوآیی، آنزیم های هیدرولیتیک، هضم پذیری، فراسنجه های تولید گاز، ظرفیت آنتی اکسیدانی و فرآورده های تخمیر طی انکوباسیون های 24 و 72 ساعته تعیین شدند. مصرف جداگانه پروبیوتیک ها و بیوچار موجب افزایش هضم پذیری، سوبسترای تجزیه شده، اسیدهای چرب فرار و توده میکروبی شد (05/0>P)، اما باکتری های پروتیولیتیک، پروتیاز و فعالیت آنتی اکسیدانی تغییر نکرد. باکتری های سلولولیتیک و آنزیم های فیبرولیتیک در تیمارهای باسیل و بیوچار بیشتر از شاهد بود (05/0>P). همچنین، تعداد پروتوزوآها در گروه های باسیل و لاکتوباسیل کمتر از شاهد بود (05/0>P). آلفاآمیلاز در انکوباسیون 24 ساعته در تیمارهای باسیل و لاکتوباسیل افزایش یافت (05/0>P)، اما تحت تاثیر بیوچار قرار نگرفت. در زمان 72، آلفاآمیلاز در شاهد کمتر از تیمارهای پروبیوتیکی و بیوچار بود (05/0>P). متان، آمونیاک و نسبت استات:پروپیونات در تیمارهای پروبیوتیک و بیوچار در مقایسه با شاهد کاهش یافت (05/0>P). گنجاندن بیوچار در جیره های پروبیوتیکی (باسیل-بیوچار، لاکتوباسیل-بیوچار و باسیل-لاکتوباسیل-بیوچار)، هضم پذیری، سوبسترای تجزیه شده، توده میکروبی، اسیدهای چرب فرار و آنزیم های فیبرولیتیک را به بیشترین مقدار رساند، و کمترین آمونیاک و متان حاصل شد (05/0>P). بیشترین جمعیت سلولولیتیک ها در گروه های باسیل-بیوچار و باسیل-لاکتوباسیل-بیوچار، و بیشترین آلفاآمیلاز در تیمارهای لاکتوباسیل-بیوچار و باسیل-لاکتوباسیل-بیوچار مشاهده شد. درمجموع، افزودن بیوچار در جیره های پروبیوتیکی به منظور تقویت تاثیر پروبیوتیک ها بر هضم و تولید توده میکروبی، و کاهش متان و آمونیاک قابل توصیه است، هرچند مطالعات بیشتری لازم است.