رویکرد کمال گرایانه نظام حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران به زندگی مطلوب

زندگی مطلوب شامل باور انسان به غایات و اهدافی است که تلقی او از امور با ارزش زندگی را مشخص کرده و بستر معنابخشی برای حیات وی فراهم می آورد. این برداشت از خیر یا زندگی مطلوب نه تنها مادی نبوده؛ بلکه عمیقا از درون لایه های ذهنی فرد نشات گرفته و همچون باوری مقدس به زندگی او جهت می دهد. دین، اخلاق، فرهنگ، هنر و تجربیات زیبایی شناختی ازجمله حوزه هایی هستند که می توانند برداشت های زندگی مطلوب را برای افراد جامعه تعریف کنند. تحقیق حاضر با هدف پاسخ به این سوال که رویکرد نظام حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران به زندگی مطلوب شهروند چیست و این رویکرد چه تاثیری بر مناسبات شهروند و حکومت دارد؟ به رشته تحریر درآمده و بدین منظور پس از بررسی رویکردهای کمال گرا و بی طرف نظام های حقوق اساسی، به اثبات رویکرد کمال گرایانه نظام حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران در سطوح هنجاری و ساختاری پرداخته و آثار این موضوع بر حقوق شهروندی، نحوه مدیریت منابع عمومی و سیاست ورزی خارجی را تحلیل نموده است. با انجام تحلیل مقایسه ای میان کمال گرایی کلاسیک یونانی، لیبرال، جامعه گرا و دینی، نگارنده رویکرد نظام حقوق اساسی ایران به زندگی مطلوب را کمال گرایی دینی تلقی کرده و قایل به کاستی کمال گرایی و بی طرفی محض حکومت نسبت به خیر است. رهیافت مقاله موید آن است که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران با هدف رفع مناقشات و آثار کمال گرایی محض بر حق ها و منابع عمومی، به برخی شاخص های جمهوری مآبانه تصریح دارد که مستلزم اهتمام و توجه عملی کارگزاران و نهاهای عمومی است.