اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش در کاهش دیسترس اخلاقی و افزایش ناآمیختگی شناختی پرستاران

به واسطه ماهیت حرفه پرستاری، قرارگرفتن در موقعیت های تعارض برانگیز در بین ارزش ها و مواجه شدن با تنگناهای اخلاقی، اجتناب ناپذیر است. این امر به نوبه خود می تواند در عملکرد شناختی تداخل ایجاد کند. بنابراین هدف از جرای پژوهش حاضر پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش در کاهش دیسترس اخلاقی و افزایش ناآمیختگی شناختی پرستاران بیمارستان امام خمینی شهر ایلام بود.

روش پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه مقایسه بود. نمونه آماری مشتمل بود بر 40 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان امام خمینی شهر ایلام در سال 1401 که به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. به منظور جمع آوری داده ها، از پرسشنامه های دیسترس اخلاقی Corley و همکاران (2001 م.) و پرسشنامه ناآمیختگی شناختی Gillanders (2010 م.) استفاده شد. جلسات آموزشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش در هشت جلسه 90 دقیقه ای و به صورت هفتگی اجرا گردید، در حالی که گروه مقایسه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده ها از طریق نرم افزار SPSS 27 و با استفاده از آزمون های آماری توصیفی (فراوانی، میانگین درصد، انحراف معیار) و استنباطی (کای دو، تی مستقل، تحلیل کوواریانس) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
ملاحظات اخلاقی: اصول و قواعد اخلاقی در پژوهش عبارت بودند از: تبیین اهداف تحقیق برای شرکت کنندگان در پژوهش، کسب رضایت آگاهانه، حفظ حریم خصوصی، محرمانه بودن داده ها، فراهم کردن امکان، ترک تحقیق در هر مرحله از اجرا.

یافته های تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر کاهش دیسترس اخلاقی و افزایش ناآمیختگی شناختی پرستاران گروه مداخله نسبت به گروه مقایسه در مرحله پس آزمون تاثیر معنی داری داشته است (05/0>P).

بر اساس یافته های پژوهش حاضر گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد در طی هشت هفته توانست در کاهش دیسترس اخلاقی و تقویت شناختی پرستاران موثر باشد.