تلفیق کنترل ژنتیکی و شیمیایی: رویکردی برای مدیریت بیماری پوسیدگی ریزوکتونیایی ریشه چغندرقند

پوسیدگی ریزوکتونیایی ریشه یکی از شایع ترین و خسارت زاترین بیماری های چغندرقند در ایران و سراسر جهان به شمار می رود. در مطالعه حاضر، شیوه های مدیریت تلفیقی بیماری از جمله به کارگیری ارقام مقاوم و استفاده از سموم قارچ کش به منظور جلوگیری از توسعه بیماری مورد توجه قرار گرفت. به این منظور، واکنش رقم حساس شکوفا و رقم مقاوم نووودورو نسبت به سه قارچ کش سلست، یونیفرم و ماکسیم در شرایط آلودگی طبیعی و مصنوعی میکروپلات طی سال 1401 بررسی شد. نتایج نشان داد که قارچ کش یونیفرم توانسته است از توسعه بیماری بر روی رقم مقاوم جلوگیری کند. همین امر موجب شد تا از شاخص برداشت 70/59 درصد برخوردار باشد. اگرچه این قارچ کش بر کنترل بیماری رقم حساس همانند رقم مقاوم عمل نکرد، اما آنچه مسلم است، نسبت به سایر تیمارهای آزمایشی موفق بوده است. شاخص بیماری در تیمار قارچ کش سلست به شکلی بود که در رقم مقاوم با شاخص 3/29، نهایتا پنج درصد از سطح ریشه دارای زخم بود، اما در رقم حساس تاثیر چندانی در کنترل بیماری نداشت و واکنش حساسیت مشاهده شد. شاخص برداشت رقم مقاوم در این تیمار برابر با 76/47 درصد و رقم حساس برابر با 11/76 درصد بود. دو تیمار قارچ کش ماکسیم و عدم استفاده آن، تاثیر مشابهی را بر هر یک از ارقام مقاوم و حساس از نظر دو شاخص بیماری و برداشت داشتند. اگرچه شدت بیماری در این دو تیمار در رقم مقاوم نسبت به رقم حساس کمتر بود، اما در مجموع هر دو رقم در محدوده حساسیت قرار داشتند و شاخص برداشت پایینی را نشان دادند.