بررسی و ارزیابی تقریرعلامه طباطبایی از برهان صدیقین

«برهان صدیقین» یکی از مهم ترین برهان های اثبات وجود خداوند در فلسفه اسلامی است. شیوه ی استدلال در این برهان، به گونه ای است که چیزی جز هستی، حد وسط قرار نمی گیرد. این برهان اولین بار توسط ابن سینا مطرح شد و فیلسوفان پس از او، با ارایه تقریرهای متفاوت، به تدریج آن را کامل کردند. آخرین تقریر آن در دوره معاصر به وسیله علامه طباطبایی، ارایه گردیده که مدعی است کمترین میونه فلسفی و بیشترین درجه اتقان را دارد. در تقریر ایشان «واقعیت» جایگزین «هستی» شده و ادعا دارد که با پذیرش اصل واقعیت، وجود واجب الوجود اثبات می گردد. مقاله ی پیش رو با به کارگیری روش توصیفی-تحلیلی، به بررسی و ارزیابی این تقریر پرداخته و سعی می کند میزان اتقان فلسفی این تقریر را نشان دهد. نتیجه ی این تحقیق حاکی از آن است که تقریر ایشان، نه تنها نسبت به تقریرهای پیشین، اتقان فلسفی لازم را ندارد که ای بسا نسبت به برخی از تقریرهای قبلی واجد اتقان کمتری نیز می باشد.