تحلیل روایی نشاندارسازی معنایی(تراز ادبی) در داستان های لیلا صبوحی

هدف از نگارش این مقاله، تحلیل زبانی-بلاغی نشان دارسازی معنایی در سه داستان بلند لیلا صبوحی است تا زیبایی آفرینی این نویسنده از دیدگاه مطالعه زبان نشان داده شود؛ یعنی نویسنده چگونه ترکیب را در محور هم نشینی به کار بسته است تا موضوع و محتوای خود را به شکلی دقیق به مخاطب انتقال دهد. این موضوع یک پژوهش کیفی از نوع ادبی است که با روش تحلیلی- تشریحی و روایت شناسی انجام یافته است. شیوه گردآوری مطالب نیز از طریق اسناد کتابخانه ای صورت گرفته است. نتایج، حاکی از آن است که نویسنده در نگارش داستان، به اثر خود جنبه شاعرانگی داده و از طریق بلاغت و با روش تشبیه و تمثیل، مدلول های نظام زبان را به مصداق های جهان خارج نزدیک ساخته و به شیوه ای خاص و مبتکرانه، تشبیهاتی بدیع و نو را ابداع کرده و جهت ایجاد کلام شاعرانه، به جای استفاده از عنصر انتخاب و جانشینی،کلام خود را از طریق محور هم نشینی، با ذکر تشبیهات نو، توصیف و مخیل کرده و به عالم شعر نزدیک ساخته است. همین امر، سبب شده ضرب آهنگ روایت، پیرنگ را آهسته کند و لحن و فضای داستان را نیز تحت تاثیر قرار دهد. لحن و فضایی که در هر سه اثر یکسان است و خواننده حس می کند در حال دنبال کردن اثر اول است. درنهایت اینکه، نویسنده در روایت های خود، تخیل را در دو نوع حضوری و خلاق به کار بسته و در قالب نشان دارسازی بلاغی(تشبیه و تمثیل)، کانون سازی های خود را تشریح کرده که این، شگرد روایت پردازی اوست.