کاربرد قبل از برداشت کیتوزان با کارواکرول بر خصوصیات بیوشیمیایی، کیفی و ماندگاری توت فرنگی (Fragaria × ananassa Duch)

بالا رفتن سطح آگاهی مردم نسبت به اثرات منفی نگهدارنده های شیمیایی، منجر به انجام تحقیقات بیش تر در زمینه پوشش های طبیعی،زیست تخریب پذیر با خاصیت ضدمیکروبی شده است. این پژوهش، به صورت آزمایش فاکتوریل، در قالب طرح کامل تصادفی با چهار تکرار در گلخانه آموزشی تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان انجام شد. فاکتور اول، نوع مواد با غلظت های مختلف در پنج سطح شامل صفر (شاهد)، کارواکرول 3/0 درصد، کارواکرول 6/0 درصد، ترکیب کیتوزان 5/1 درصد با کارواکرول 3/0 درصد و ترکیب کیتوزان 5/1 درصد با کارواکرول 6/0 درصد و فاکتور دوم زمان انبارمانی در چهار سطح شامل صفر، 10، 20، 30 روز پس از انبارمانی بود. میوه های برداشت شده در دمای 5/0±4 درجه سانتی گراد، با رطوبت نسبی 5±90 درصد نگهداری شدند. نتایج تجزیه واریانس داده ها نشان داد که تاثیر نوع تیمار و مدت زمان انبارمانی بر تمام صفات مورد بررسی به جز سفتی بافت میوه در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. میوه های تیمار شده با ترکیب کیتوزان و کارواکرول 6/0 درصد سفتی بافت، ویتامین ث، مواد فنولی و مقدار مواد جامد محلول بیش تر و ماندگاری بهتری نسبت به شاهد داشتند. به طوری که بالاترین میزان محتوای فنل کل (49/2 میلی گرم اسیدگالیک در 100 گرم وزن تر) و سفتی بافت (80/3 کیلوگرم نیرو) مربوط به تیمار ترکیبی کیتوزان با کارواکرول 6/0 درصد بود. نتایج این مطالعه نشان داد کاربرد قبل از برداشت کیتوزان و کارواکرول 6/0 درصد می تواند به عنوان یک راهبرد ایمن و کم هزینه جهت افزایش عمر پس از برداشت توت فرنگی رقم ’پاروس‘ قابل توصیه باشد.