شرط عدم روابط زناشویی در نکاح و ضمانت اجرای آن

عقد ازدواج اولین گام در تشکیل خانواده محسوب می شود؛ ازاین رو تحلیل و بررسی شروط ضمن آن اهمیت ویژه ای دارد. یکی از این شروط ضمن عقد نکاح شرط عدم دخول است که بررسی وضعیت حقوقی و ضمانت اجرای آن هدف اصلی پژوهش حاضر است. از آنجا که قوانین مدون آن را مطرح نکرده اند، به استناد اصل 167 قانون اساسی و ماده 3 قانون آیین دادرسی مدنی قضات باید به منابع معتبر فقهی مراجعه کنند. فقها درباره شرط مذکور دیدگاه واحدی ندارند و در مجموع چهار نظر قابل استنباط است. این اختلاف نظر به تشتت آرای ایشان درباره ماهیت و مقتضای ذات نکاح برمی گردد. پژوهش حاضر با روش تحلیلی توصیفی و از طریق گردآوری منابع به شیوه کتابخانه ای، پس از بیان و نقد دیدگاه های متعدد به این نتیجه رسیده است که چون روابط زناشویی مقتضای ذات نکاح نیست، شرط عدم روابط زناشویی صحیح است و ضمانت اجرایی تخلف از آن به لحاظ حکم تکلیفی حرمت و از حیث حکم وضعی ضمان ارش البکاره است.