اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر اضطراب کووید-19، ترس از ارزیابی منفی و افسردگی زنان مبتلا به بی اشتهایی عصبی

اختلالات خوردن پیامدهای روان شناختی و اجتماعی بسیار زیادی را برای فرد و جامعه به همراه دارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر اضطراب کووید-19، ترس از ارزیابی منفی و افسردگی زنان مبتلا به بی اشتهایی عصبی انجام گرفته است.

روش پژوهش، نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش زنان مبتلا به بی اشتهایی عصبی مراجعه کننده به مراکز درمانی و کلینیک های روان شناسی مناطق 6 و 8 شهر تهران در سال 1401 بودند. نمونه ها به تعداد 30 نفر به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه مداخله (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جای دهی شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه های نگرش های خوردن، اضطراب کووید-19، ترس از ارزیابی منفی و افسردگی بود. گروه مداخله هشت جلسه 90 دقیقه ای (هفته ای دو جلسه) درمان شناختی- رفتاری را دریافت کردند، ولی گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. در انتها داده ها با آنالیز کوواریانس چندمتغیره در SPSS نسخه 24 تحلیل شد.

نتایج پژوهش حاضر نشان داد که درمان شناختی- رفتاری به صورت معناداری باعث کاهش اضطراب روانی کووید-19 (41/36=F، 001/0>p)، اضطراب جسمانی کووید-19 (15/39=F، 001/0>p)، ترس از ارزیابی منفی (92/41=F، 001/0>p) و افسردگی (48/47=F، 001/0>p) زنان مبتلا به بی اشتهایی عصبی شده است.

براساس یافته های مطالعه می توان نتیجه گرفت که درمان شناختی- رفتاری توانسته است باعث کاهش اختلالات روان شناختی زنان مبتلا به بی اشتهایی عصبی شود. از آن جا که سلامت روانی بسیاری از بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی ممکن است آسیب جدی ببیند، ضروری است تدابیری در جهت شناسایی و درمان روان شناختی گروه های آسیب پذیر اتخاذ شود.