تاثیر اجرای برنامه خودشفقتی بر امید در زنان مبتلا به سرطان پستان

ابتلا به سرطان پستان می تواند منجر به کاهش امید افراد شود و زندگی آنان را تحت تاثیر قرار دهد ازاین رو برنامه ریزی برای حفظ یا ارتقای امید در این بیماران با آموزش هایی متمرکز بر شفقت به خود، ضروری به نظر می رسد. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر اجرای برنامه خودشفقتی بر امید بیماران زن مبتلا به سرطان پستان انجام شد.

در مطالعه مداخله ای حاضر، 60 بیمار زن مبتلا به سرطان پستان شهر زاهدان در سال  1402به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی سازی بلوکی در دو گروه 30 نفره مداخله و کنترل قرار گرفتند. جهت بیماران گروه مداخله، 8 جلسه برنامه آموزشی خودشفقتی اجرا گردید. قبل و 3 ماه پس از اجرای مداخله، امید بیماران با استفاده از پرسشنامه امید اسنایدر اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، تی زوج و کای اسکویر تحت نرم افزار آماری SPSS21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

نتایج آزمون تی مستقل سه ماه بعد از مداخله آموزشی اختلاف آماری معنی داری برای میانگین نمره کل امید، تفکر عاملی و تفکر راهبردی بین دو گروه کنترل و مداخله نشان داد (001/0=P). از طرفی آزمون تی زوجی نشان دهنده ی افزایش معنی دار میانگین نمره کل امید و مولفه های تفکر عاملی و تفکر راهبردی سه ماه بعد از اتمام مداخله آموزشی در گروه مداخله است (001/0=P).

یافته های پژوهش حاضر حاکی از تاثیر مثبت برنامه خودشفقتی بر امید بیماران مبتلا به سرطان پستان توسط پرستاران است. لذا می توان برنامه آموزشی- ارتباطی مذکور را که شیوه ای آسان، ارزان قیمت، قابل اجرا، ایمن و موثر است را جهت ارتقای امید بیماران بعد تشخیص سرطان پستان بکار بست. با توجه به محدودیت های مطالعه حاضر، اجرای تحقیقات بیشتری در این خصوص پیشنهاد می شود.