تبیین شاخص های معماری زمینه گرا با استفاده از شرایط اقلیمی موجود در طراحی مسکن

امروزه پژوهش هایی در طراحی مسکن با استفاده از معماری زمینه گرا و اقلیم صورت گرفته که طبق نظر اندیشمندان، زمینه گرایی یک مجموعه یا بنا به صورت مجزا و مجرد از بستر پیرامون خود نبوده بلکه به محیط اطراف خود وابسته است. در طراحی شهرها به جای ترسیم، قطعات مختلف متصل به هم به صورت تصویر تکه تکه است و شاهد شکل گیری شهرهایی با کالبد ناهمگون و بی هویت هستیم. ضرورت توجه به بازشناسی اصول و ارزش های مسکن زمینه گرا در شکل گیری و طراحی مسکن معاصر، بیشتر از زمان های دیگر اهمیت خود را آشکار می سازد. این پژوهش با بررسی نقش اقلیم در طراحی مسکن با استفاده از شاخص های معماری زمینه گرایی مورد ارزیابی قرار داده که هدف آن تبیین شاخص های مفهومی معماری زمینه گرا مسکن و همچنین انطباق آن با شاخص های مفهومی اقلیم در طراحی مسکن است. به این منظور، با مراجعه به متون، ابتدا معنا و الگوها در اقلیم و اصول معماری زمینه گرا مطرح گردیده و در این راستا نظر اندیشمندان و صاحب نظران در زمینه های معماری زمینه گرا و اقلیم مورد مطالعه و تحلیل قرار گرفته است. فرایند تحقیق با تکنیک های توصیفی تحلیلی انجام شده و داده های مورد نیاز برای شکل گیری نظری موضوع با روش کتابخانه ای صورت گرفته است. دستاوردهای تحقیق نشان دهنده آن است که در تاریخ معماری، همواره به اقلیم به مانند الگویی برای طراحی توجه شده است. زیبایی موجود در معماری زمینه گرا نوعی از زیبایی است که برای آن برنامه ریزی نشده و آن همچنین، نتیجه پاسخ صحیح به عملکرد است که زیبایی طبیعی را به ویژگی ذاتی و ناخودآگاه تبدیل می کند.