مطالعه چگونگی فهم انسان از آثار هنری (از نگاه هرمنوتیک فلسفی گادامر)

انسان هنگام مواجهه با اثر هنری به مراتبی از فهم آن نایل می گردد. اندیشمندان، نظریات متفاوتی درباره چگونگی این فهم ارایه کرده اند. دامنه این نظریات زیرمجموعه دو آیین فکری ساختارگرایی و هرمنوتیک است. ساختارگرایی به دنبال علمی، روش مند، و قطعی کردن فهم اثر هنری است، و هرمنوتیک به مطالعه فهم و شرایط آن، و تاویل متون و آثار هنری می پردازد، و به دو صورت سنتی و فلسفی (معاصر) رواج یافته است. هرمنوتیک فلسفی با نظریات مارتین هیدگر و هانس گیورگ گادامر سربرآورد. این پژوهش برای پاسخ به این پرسش که، انسان چگونه به فهم آثار هنری دست می یابد، از بین نظرگاه های متفاوت موجود، به چگونگی و وجوه این فهم از نظرگاه هرمنوتیک فلسفی گادامر نظر داشته است. پژوهش از لحاظ هدف بنیادی-نظری، از نظر ماهیت تفسیری-تحلیلی، از لحاظ گردآوری اطلاعات کتابخانه ای، و از نظر شیوه تجزیه و تحلیل کیفی است و ضمن مطالعه و بررسی سه حلقه اتصال در این رشته، یعنی «اثر هنری»، «انسان و منزلت او» و «تفسیر، تاویل و فهم» وجوه فهم آثار هنری را از منظر هرمنوتیک فلسفی گادامر ذیل هفت نکته اساسی استخراج و تحلیل کرده است: 1) عدم وجود فهمی تغییرناپذیر، نهایی، جامع، و کامل از اثر هنری؛ 2) فهمی مرتبط با مفهوم بازی از اثر هنری؛ 3) تکثر بی پایان فهم ها در افق زمان؛ 4) فهمی وابسته به پیشینه ذهنی و دانسته های قبلی مفسر؛ 5) فهم حاصل از هم سخنی، تعامل، و گفتگو با اثر هنری تا امتزاج افق ها و امتزاج زبان؛ 6) فهم حاصل از دور هرمنوتیکی و 7) زمان مندی و تاریخ مندی فهم اثر هنری.