رویکرد زیباشناسانه به اسباب بازی به عنوان عنصر کیچ در هنر معاصر

در سده ی بیست و یکم، با گسترش حضور اسباب بازی در هنرهای زیبا مواجه ایم. این آثار با ظاهر چشم نواز خود، جهانی شادمانه و رنگارنگ را پیش روی مخاطب قرار می دهند. اسباب بازی به عنوان کالای مصرفی جذاب، به دلیل زبان جهانی خود، بار احساسی زیاد و حس بازیگوشانه ای که القا می کند با برخی از تعاریف کلی کیچ مطابقت دارد. با ظهور اندیشه های پست مدرنیستی در دهه های 1960 و 1970، مرزبندی بین هنر والا و کیچ به هم ریخت و مباحث نظری پیرامون کیچ تغییر یافت. این نوشتار در صدد پاسخ-گویی به این پرسش های پژوهشی است که چگونه می توان ورود اسباب بازی به حوزه ی هنرهای زیبا را بر اساس رویکردهای معاصر درباره ی کیچ تبیین و توجیه کرد؟ و هنر معاصر چگونه از اسباب بازی در جهت تبیین زیبایی شناسی نوین استفاده می نماید؟ این پژوهش، به لحاظ هدف پژوهشی بنیادین و بر اساس روش پژوهشی توصیفی تحلیلی است. در گردآوری داده ها از روش کتابخانه-ای استفاده شده است. با توجه به نتایج به دست آمده، برخی رویکردهای معاصر، کیچ را تسکین دهنده ی حس عدم امنیت هستی-شناختی در دنیایی پر از انتخاب ها و مخاطرات فراوان تعبیر می کنند. حس امنیت هستی شناختی و تسکین دهندگی که کیچ القا می کند، با حس "گریز از واقعیت"، "برانگیخته شدن احساس شادمانی" و"غرق شدن در دنیای رنگارنگ کودکانه" که اسباب بازی ها فراخوانی می کنند، اشتراک زیادی دارد. هنر رنگارنگ و کودکانه ی معاصر، مخاطب را در فضایی قرار می دهد که بیش از کنکاش های فکری- فلسفی عمیق، آرامش و شادمانی کودکانه را تجربه کند. همچنین هنرمند به روش های مختلف از اسباب بازی (عنصر کیچ) آشنایی زدایی می کند و باعث ورودش به گفتمان های جدید می شود.