نگاهی نو به ادله رجعت با تاکید بر نقش آن در امیدافزایی

رجعت به معنای بازگشت دوباره به دنیا یکی از موارد اختلافی میان شیعه و اهل سنت است. البته مساله رجعت یک مساله کاملا مهدوی نیست و پیش و بیش از آنکه مهدوی باشد، مساله ای کلامی است که عالمان شیعه و اهل تسنن، دیدگاه متعارضی درباره آن دارند. دلایل قرآنی محکمی بر وقوع این حقیقت در تاریخ یهود و مسیحیت در دست است که روایت مشهور و صحیح السند تکرار تمامی سنتها و اتفاقات خرد و کلان ایندو امت در میان مسلمانان، پای این حقیقت را به جامعه اسلامی و مسلمانان نیز باز می کند. در فضای حدیثی اهل تسنن نیز شواهد انکارناپذیری بر وقوع رجعت در آخرالزمان در دست است. با اثبات این حقیقت، روشن می شود که هدف و غرض مهمی از قرار گرفتن آن در نظام مدیریتی خداوند متعال وجود دارد. نقش رجعت در امیدازایی و امیدافزایی جامعه ایمانی در سه بخش: امیدواری هرچه بیشتر به زندگی، تلاش هرچه بیشتر برای زیست مومنانه تر، و تلاش هرچه بیشتر برای زمینه سازی ظهور، گویای گوشه ای از جایگاه رجعت در نظام مدیریتی خداوند متعال و نظام فکری اهل بیت است.