ویژگی های سبکی روضه الصفا (بر اساس رویکرد سبک شناسی ساختگرا)

روضه الصفا فی سیره الانبیاء والملوک والخلفا از میرخواند کتابی هفت جلدی در تاریخ عمومی است که در اواخر دوره تیموری (قرن نهم ه) نگارش یافته است. این اثر به نوعی جزء آثار مهم تاریخی پس از این دوران است که تا مدت ها هم در ایران و هم در خارج از ایران از اعتبار خاصی برخوردار بوده است. با وجود شهرت این اثر هنوز مطالعه سبکی دقیقی از آن صورت نگرفته است. این نوشتار در پی پاسخ به این پرسش است که مختصات روضه الصفا بر اساس رویکرد سبک شناسانه ساختارگرا دارای چه برجستگی هایی است؟ و میزان تاثیر این اثر از سبک دوره چگونه است؟ در این نوشتار با روش توصیفی تحلیلی و بر اساس رویکرد سبک شناسانه ساختارگرا مختصات زبانی و ادبی کتاب روضه الصفا بررسی شد. نتایج نشان می دهد به دلیل اقتباس اثر از منابع متعدد قبل از دوره تیموری و هم چنین دوره تیموری، مختصات سبکی دوره های مختلف در آن نمود یافته است. آوردن «مر» پیش از مفعول، آوردن ضمیر ذی روح در مورد غیر ذی روح و کاربرد «یاء» استمرار، برخی از اختصاصات کهن این اثر است. علاوه بر آن کاربرد فراوان ترکیبات عربی، لغات و کلمات ترکی و مغولی، افعال وصفی، ترکیبات وصفی و اضافی، کاربرد برخی لغات مانند صوب، استفسار و...، آوردن مدح، وصف، اقتباس از آیات و درج اشعار، برخی از خصایص دوره تیموری در این اثر است.