شیوع پریودنتیت اپیکال و فاکتورهای مرتبط با آن در دندان های درمان ریشه شده با استفاده از توموگرافی کامپیوتری با اشعه ی مخروطی

هدف مطالعه ی حاضر، بررسی شیوع پریودنتیت اپیکال و برخی فاکتورهای مرتبط با آن در دندان های درمان ریشه شده با استفاده از توموگرافی کامپیوتری با اشعه ی مخروطی (Cone-beam computed tomography) CBCT در یک جمعیت ایرانی می باشد.

این مطالعه ی توصیفی- مقطعی بین سال های 2017-2020 بر روی اسکن های بیماران مراجعه کننده به یک مرکز تخصصی رادیولوژی فک و صورت در شیراز انجام شد. 470 اسکن CBCT (شامل 1287 دندان درمان ریشه شده) به طور تصادفی انتخاب شدند. جهت ارزیابی پریودنتیت اپیکال از (Cone-Beam Computed Tomography Periapical Index) CBCTPAI استفاده شد. در دندان های درمان ریشه شده مبتلا به پریودنتیت اپیکال، طول پرکردگی ریشه و وجود کانال های پیدا نشده مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون Chi-squareبرای سنجش رابطه ی بین حضور پریودنتیت اپیکال و سن و جنس بیماران، محل و نوع دندان استفاده شد. سطح معنی داری 0/05 در نظر گرفته شد.

پریودنتیت اپیکال در 23/5 درصد از دندان های درمان ریشه شده مشاهده شد. شیوع پریودنتیت اپیکال در مردان (26/3 درصد) به طور معنی داری بیشتر از زنان (21/2 درصد) بود (0/035 = p value). شیوع پریودنتیت اپیکال در دندان های درمان ریشه شده در بیماران زیر 50 سال (26/2 درصد) به طور معنی داری بالاتر از بیماران بالای 50 سال (3/20 درصد) بود (0/012 = p value). شایع ترین دندان های مبتلا به پریودنتیت اپیکال، مولرهای اول ماگزیلا و مندیبل بودند. در بین دندان های درمان ریشه شده که دارای پریودنتیت اپیکال بودند، پرکردگی کوتاه ریشه در 37/6 درصد موارد، پرکردگی بلند ریشه در 2/16 درصد موارد و کانال پیدا نشده در 13/9 درصد موارد مشاهده شد.

نتایج این مطالعه نشان داد که شیوع پریودنتیت اپیکال در دندان های درمان ریشه شده نسبتا بالا (23/5 درصد) می باشد. سن، جنس و نوع دندان فاکتورهای موثر بر شیوع پریودنتیت اپیکال در دندان های درمان ریشه شده می باشند.