بررسی ارزش گریه بر اباعبدالله (ع) و تاثیر آن بر ارتباط شناخت - هیجان از دیدگاه نوروبیولوژیک

 از لحاظ نروبیولوژیک گریه وسیله ای برای ابراز ناراحتی و غمگینی است که نشان دهنده به اوج رسیدن برانگیختگی هیجان است و موجب تغییر نظام خودمختار می شود. در این پژوهش با مروری استنتاجی بر مفاهیم گریه در علوم اعصاب، روان شناسی و قرآن و حدیث به بررسی ارتباط گریه بر امام حسین (ع) و اثر بهبودی آن بر شبکه شناخت و هیجان مغز پرداخته شده است.

 پژوهش حاضر مطالعه ای کتابخانه ای - توصیفی است و برای گردآوری اطلاعات از کلیدواژه های گریه، اثرات فیزیولوژیک گریه، اثرات نوروبیولوژیک گریه و اثرات روان شناسی گریه بدون محدودکردن سال چاپ در منابع جست وجوی گوگل اسکولار، پابمد و اسکوپوس استفاده شد. همچنین در متون اسلامی تکیه بر اطلاعات جمع آوری شده از کتب حدیث و قرآن و نیز نرم افزارهای قرآنی و حدیثی و تفسیری بود که با تحلیل محتوا به بررسی متون پرداخته شد. مولفان مقاله هیچ گونه تضاد منافعی گزارش نکرده اند.

 به دنبال گریه، دستگاه هیجانی و روانی فرد به حالت تعادل و طبیعی برمی گردد. انسان در مواجهه با مسایلی که به او آسیب می زند یا از پاداش دورش می کند دچار وضعیت روانی منفی ارزشی می شود. اگر احساسات منفی در فرد استمرار یابد مانند شرایط استرس مزمن، دستگاه هیجانی به سمت ناهنجاری و اختلال پیش می رود؛ گریه می تواند وسیله ای برای تخلیه این احساسات منفی باشد. گریستن با تحریک فعالیت سلول های آینه ای موجب تقویت روابط انسانی و بین فردی نیز می شود و به عنوان سازوکاری مبتنی بر مبانی تکاملی در جهت نزدیک تر کردن افراد به یکدیگر عمل می کند. گریه اطلاعات قابل اعتنایی در باب نیازها، تعلق های اجتماعی و سرسپردگی های میان افراد در اختیار ما قرار می دهد. شهادت مظلومانه و جگرسوز امام حسین (ع)، فرزندان و یارانش و اسارت خانواده اش هر انسانی را غمگین می کند و به گریه می اندازد.

 عزاداری و گریه بر اباعبدالله (ع) به دلیل پاداش های بی بدیلی که خداوند وعده داده است، علاوه بر اینکه هیجانات منفی را تخلیه می کند موجب القای احساس مثبت به دلیل تحریک دستگاه پاداشی می شود؛ بنابراین در این شرایط فرد بیشتر از هر زمانی به سمت داشتن ذهنی سالم تر پیش می رود.